Nasıl Bir Dünya?

Yazarlarımız

Hangi Konularda Yazdık?

Kim Ne Yazdı?

Sayfalar

12 Kasım 2010 Cuma

öğretmen olacağım

11 yaşındayım ve kardeşlerimin en büyüğüyüm. Annem işe gidiyor her gün, ev işine. Eve çok yorgun geliyor, üzülüyorum. Babam da apartmanın işlerini yapıyor, apartman görevlisi babam. O da çok çalışıyor. Herkes ne derse yapması gerekiyor. Bize ev yaptırıyorlar kazandıkları parayla. Bir evimiz olmazsa yandık. Buradan bizi atarlarsa halimiz harap. O yüzden ne yapıp edip evi tamamlamalıyız.


Kapıcı dairemiz iki oda, bizim odada iki ranza var. En küçük kardeşim annemlerle yatıyor. Ama sıcacık evimiz valla çok şanslıyız, para ödemeden ısınıyoruz kış günü... Derslerimi çalışıyorum ama öğretmen beni sevmiyor biliyorum. O ön sıradaki zengin çocuklarını seviyor. Onların çantaları da önlükleri de benimkinden güzel. Zaten benimle oynamazlar ki, biz fakiriz.

Bazen zengin olsak diye hayal kuruyorum. Kıyafetlerimiz güzel olsa, oyuncaklarımız olsa bizim de... Hep eskiler getiriyor annem eve, başka çocukların küçülmüşleri, keşke yeni elbiseler de alabilselerdi bana...

Annem diyor ki eskiden çocuklara önem verilmezmiş, sözleri dinlenmez susturulurlarmış. Dayak da varmış çok. Dövüşürsek kardeşlerimle o zaman babam bizi ayırmak için bağırır ama dövmez, bizi severler.

Büyüyünce öğretmen olacağım, tüm çocukları seveceğim ama fakirleri daha çok seveceğim. Onlara hediyeler alacağım, sonra onlara namuslu olmayı anlatacağım. Mesela zengindir ama başkalarını dolandırmıştır, bunun iyi olmadığını söyleyeceğim. Önemli olanın alınteriyle çalışarak kazanılan para olduğunu anlatacağım. Görüntüye değil derinliklere bakmayı öğütleyeceğim. Markalı şeylere harcanan paralarla değil, bilgileriyle toplumda yer edinmenin yollarını öğreteceğim. Bir gün kendilerini akıntıya karşı yüzüyor bulurlarsa, korkmamalarını, kalabalıkların her daim haklı olmadığını söyleyeceğim. Her duyduklarına, her okuduklarına inanmamalarını, bir bilgiyi farklı kaynaklardan teyit etmeyi göstereceğim. Savaşlarda kaybedenin yalnızca halklar olduğunu, kazananınsa silah satıcıları olduğunu öğreteceğim. Onlara umudu, sevgiyi, vicdan rahatlığını, az da olsa aşları, doğru yoldan şaşmamayı ve tüm bunları yapabilmek için ihtiyaç duydukları gücün zaten içlerinde varolduğunu anlatacağım.

10 yorum:

Adsız dedi ki...

öyle icime ta icime dokunduki.

12 Kasım 2010 09:51
Birben dedi ki...

Çok etkileyici ve doğru tespitler, "Kalabalıklar her daim haklı değildir."

Eline sağlık.

12 Kasım 2010 11:25
Adsız dedi ki...

Oku çocuk.. Çok oku.. Oku ki okudukların hayata geçsin..

12 Kasım 2010 13:22
Nihal M. dedi ki...

İçim acıdı...kalemine sağlık

12 Kasım 2010 13:43
bahriye-krm dedi ki...

nihan söylenecek çok fazla şey yok nasıl aldın götürdün beni...

12 Kasım 2010 14:08
anne kaleminden dedi ki...

bu güzel yorumlar beni çok mutlu etti :) hepinize teşekkürler...

12 Kasım 2010 15:13
R. Berin Tuncel dedi ki...

biliyor musun? artık böyle düşünen çocukların bile kalmadığını düşünmeye başladım. televizyon, körüklenen tatminsizlikler.. kalemine sağlık Nihancım, güzel kalemine..

12 Kasım 2010 15:26
ayşe arslan dedi ki...

nihancim çok güzel yazı olmuş..
eline sağlık

12 Kasım 2010 18:38
mintinin dünyası dedi ki...

arkadaşım birbirinden güzel yazıların lakin bu başka.ben de bir anneyim ve yüreğime dokundu inan.seni o güzel yüreğinden öpüyorum canım

12 Kasım 2010 18:39
eslemin annesi dedi ki...

ne güzel anlatmışsın...

27 Kasım 2010 23:14