Yavru kuzgun

1 Şubat 2010 Pazartesi

Yavru kuzgun

Bu haftanın konusu malum. Yavruların ne kadar tatlı, ne kadar muhteşem, ne kadar akıllı, bir o kadar da fırlama, esprili, güzel ve yakışıklı, sosyal, kitap sever, şıp demeden denileni anlar ve ve ve olduğunu anlatacağız:)

Şaka bir yana, her annenin yavrusu, dünyanın en tatlısı! Olmalı da. Yavrudan hariç, herhangi bir insan evladı yavrunun yaptıklarının binde birini yapmaya yeltense, kan çıkar alimallah. Ama sözkonusu yavrular olunca, ağızlar kulaklarda, bir mutluluk halet-i ruhiyesi içinde denileni gözü kapalı yapıyoruz. Çünkü onlar gelmiş, geçmiş ve gelecek zamanın en en en varlığı. Her güzel sıfatı hakeden, candan öte canlar.

Yavru bizden bir parça. En sevdiğimizle birlikte, bizim olan. Tamamlayan. Bizi bir aile yapan. Kendimizi tanımamızı sağlayan. Daha iyi insanlar olmamıza, okumamıza, araştırmamıza, gelişmemize olanak tanıyan. Koşulsuz sevgiyi tattıran. İçinde bizi barındıran, ama tamamen farklı olan. Bizi hem büyüten, hem de çocukluğumuza geri döndüren. Dünyayı ve insanlığı, doğayı ve insanları daha iyi anlamamızı sağlayan. Gerçek kaygının ne anlama geldiğini öğreten, ama iç rahatlığını da aynı şekilde yaşatan. Bir ufacık hareketle dünyanın en mutlu insanı yapıveren. O minicik ellerle güveni yaşatan. Doğurduğumuz, beslediğimiz, büyüttüğümüz ve yetiştirdiğimiz...

Şimdi söyleyin, bütün bunları ve nicelerini yapabilen biri, dünyanın en harika kuzgunu değil midir yani?