Annelik serüvenimin en zor 10 günü

6 Nisan 2010 Salı

Annelik serüvenimin en zor 10 günü

Annelik serüvenimde şimdiye kadar yaşadığım en zor gün, daha doğrusu en zor 10 gün, ilk oğlum Deniz doğmadan önceydi.

Miami’de yaşıyorduk. Deniz’e 18 haftalık hamileydim. Gebeliğimin en rahat, en keyifli dönemiydi. Birkaç hafta önce Deniz’in karnımdaki hareketlerini hissetmeye başlamıştım.
Hem ilk gebeliğim olduğundan, hem de ailemizden uzakta olduğumuzdan ben de, babası da her şeyi dolu dolu yaşıyorduk. Doğan her gece bebeğe şarkı söylüyordu. Heyecanımız giderek artıyordu.

Doktorumdan çok hoşnut değildim. Yüzü gözü botokstan şişmiş, beni de her gördüğünde “Biraz yorgun görüyorsun, gel sana bir masaj yaptıralım ki rahatla” diyen, bana moral vereceği yerde üç kuruş para kazanma endişesinden moralimi bozmaktan çekinmeyen bir adamdı. Ancak Miami’ye yeni taşındığımız için henüz çevrem yoktu ve daha iyi bir doktoru nereden, nasıl bulacağımı bilmediğimden bu doktoru görmeye devam ediyordum.

Rutin kontrollerimden birinde beni bir genetik danışmana yönlendirdiler. O da rutin bir işlemmiş. Peki deyip randevumuzu aldık. Danışmanla randevumuza şen şakrak giderken doktorun ofisindeki hemşire beni arayıp “Elif, sana bunu telefonda söylediğim için çok üzgünüm, ama yapılan testlere göre bebeğin down sendromu için risk pozitif çıktı” dedi.

“Risk pozitif”in pozitif anlamına gelmediğini sonradan söyledi hemşire. O an için kulağımda yankılanan sözler “Çok üzgünüm”, “down sendromu” ve “pozitif”ti.

Tabii ki telefonda ağlamaya başladım. Hemşire beni ne kadar yıktığının farkına varmış olacak ki “üzülme, kesin değil” demeye başladı. “Peki, ne yapacağız?” diye sorduğumda “Genetik danışman seni daha iyi yönlendirecektir” diye ekledi.

Genetik danışmanı göreceğimiz yere kadar olan 10 dakikalık araba yolculuğumuz bizim için 10 sene sürdü.

Randevuda bize anlatmaya çalıştılar: “Risk pozitif, risk var demek. Bebek hasta demek değil. Daha fazla test yapılması gerektiği anlamına geliyor.” E, peki biz ne yapacağız? “Amnio yaptırıp kesin sonuçtan emin olabilirsiniz.”

Daha önceden 6 haftalıkken sonlanan bir boş gebelik yaşadığım için ve amniosentez işlemiyle “düşük riski” kelimeleri sürekli birlikte kullanıldığı için önce hiç yanaşmadım. Doğan’la düşünüp, taşınıp doktorumuzun fikrini almaya karar verdik.

Tekrar doktora döndük ve fikrini sorduk. Ancak, herhangi bir sorumluluk altına girmek istemediği her halinden belli olan ve beni en ufak bir şekilde rahatlatma gayreti göstermeyen doktor bize sadece “bu sizin vereceğiniz bir karar, ben bir şey diyemem” deyip durdu.

Çok kararsızdık. Bir yanda amnio yaptırıp sonuçları alıp rahatlayacaktık. Ancak amnionun ters gitme ihtimali vardı. Amnio sonuçlarının pozitif çıkma ihtimalini ise düşünmek bile istemiyorduk.

Tabii bütün bunlar bir gün içinde değil, birkaç güne yayılmış bir şekilde gerçekleşti. O birkaç gün boyunca ben ağlamaktan, Doğan endişeden gerim gerim gerildik.

En nihayetinde doktorun ofisine yine attım kendimi. “Bana bak doktor, bana bir şey söyle” dediğimde aynı cevabı aldım. “Bu sizin vereceğiniz bir karar, falan falan filan.” Daha fazla kendimi tutamayıp hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım. “Bana bunu söyleyip durmayın! SİZ benim yerimde olsanız NE YAPARDINIZ?!” diye sordum. İstemeyerek cevap verdi: “Ben amnio yaptırırdım, ve sonuç pozitif çıksaydı bebeği aldırırdım.”

Bebeği aldırmak mı? Böyle bir durum söz konusu olabilir miydi? İçimde hareketlerini hissetmiştim. Karnım belirgin bir şekilde çıkmıştı. Erkek olduğunu biliyorduk. İsim düşünmeye başlamıştık. O noktadan sonra nasıl vazgeçerdim bebeğimden? Vazgeçebilir miydim?

Öyle ya da böyle, bir cevap almış olmanın geçici huzuruyla ayrıldım doktorun ofisinden. Kararımı vermiştim: Amnio yaptıracaktım. Sonucun pozitif çıkması ihtimalini düşünmüyordum, düşünmek istemiyordum. Onu o zaman düşünecektim.

Amnio randevusunu aldık. Bir iki gün içinde işlemi yapacak olan doktorun muayenehanesindeydik. Konusunda oldukça deneyimli bir doktordu. İşlem sadece birkaç dakika sürdü. Bu sırada biz de bebeği ultrasonla seyretmenin keyfine vardık. Profilden oldukça fikayalı bir resmini bile çektirdik. İlk sonuçlar olumluydu. Ancak kesin ve kapsamlı sonuçlar yaklaşık bir hafta sonra gelecekti.

İşte o bir hafta benim ömrümden kısalan bir haftadır. Her gece “acaba ne olacak?” diye yatıp sabah aynı düşünceyle uyandım. Doğan da benzer endişeler yaşıyordu. Nihayet, sonuçların çıktığı bir haftanın sonunda amnio yapan doktorun ofisinden telefon geldi: Negatif. Hemşire “oğlunuz gayet sağlıklı” derken ben ne hissedeceğimi şaşırmıştım. Doğan’la karşılıklı ağlaştıktan sonra sonuçları sindirebildik.

Bu böyle olmak zorunda mıydı? Hayır. Gebeliğin ikinci üç ayında yapılan bu testlerin, özellikle de Alfa Feta Protein testinin “yanlış pozitif” sonuçlar doğurabildiği gerçeğini çok sonra öğrendim. İnternette yaptığım araştırmalarda benim durumumda, endişeden boş yere saçını başını yolan bir sürü gebe kadınla tanıştım. Hemen hepsi de testlerin “gerçek pozitifleri kaçırmamak için arada yanlış pozitifler bulma” kusurundan payını almış, ama sonunda sağlıklı bebekler doğurmuşlardı.

Tabii ki o doktorun botokslu yüzünü bir daha görmedim. Kendisinin ve ve ekibinin soğuk, uzak yaklaşımları bizi mahvetmişti. Daha yakın, daha empati kurabilen, daha “insan” bir doktor bu süreci çok daha kolay atlatmamızı sağlayabilirdi. Botoks-zede bu doktorun “Ben buna ne dersem diyeyim, sonucundan beni sorumlu tutar, bir de dava açar” mantığı bize çok ters gelmiş, hiçbir şekilde yol göstermemesi bizi yapayalnız ve kayıp hissettirmişti. Buradan “sevgilerimi” gönderiyorum o doktora ve ekibine… Kim bilir daha kaç gebeyi endişe denizinde yalnız bırakmıştır.

Hemşirenin “sana bunu telefonda söylediğim için çok üzgünüm” demesiyle başlayıp, bir başka hemşirenin “Oğlunuz gayet sağlıklı görünüyor” diye içime soğuk sular serpmesiyle biten bu on gün annelik hayatımın en zor günleri olarak kazındı hafızama. Öyle de kalmasını diliyorum.