acilde bir minik burun

6 Nisan 2010 Salı

acilde bir minik burun

9 Ağustos 2009 Pazar

Yaşadığım en korkunç gündü.
Aslında güzel bir gün olarak başlamıştı, hava sıcacıktı, hiçbir sorun yoktu.

Herşey öğle uykusundan kalkan Ada'yı parka çıkarmamızla başladı.

Ada, köpeğimiz Efe'yle koştu eğlendi. Parkta tanıştığı ağabeylerle oynadı.

Ve eve dönüş vakti geldi.

Ada'ya artık eve dönmemiz gerektiğini söyleyip kucağıma aldım. Parktan ayrılmak istemeyen Ada, o küçüçük ayağıyla tekme attı bana. Tekme, dizime geldi, ben de dengemi yitirdim. 40-50 santimetre yükseklikten kaldırıma düştük birlikte. O yüzüstü, ben dizlerimin üstüne...

Dehşet, Ada'yı kucağıma alıp yüzünü görünce başladı.

Ağzı, burnu kan içindeydi. Dış dünyayla bağlantımı yitirdim o an. Sesler, görüntüler herşey silindi gitti.

Beynim o kadar hızlı çalışıp olasılıklar üretiyordu ki nefes alamıyordum: Dişi kırıldı, burnu kırıldı, damağı yaralandı v.b...

Sonunda harekete geçebildim bir biçimde. Çantamdaki su şişesini çıkarıp Ada'nın ağzını yıkadım. Dişleri kırılmamıştı. Ama burnu, korkunç bir biçimde morarmıştı. Ada'yı kapıp koşmaya başladım. Parkın yakınlarındaki küçük bir özel hastaneye doğru. Astım yüzünden ciğerlerim yanıyordu, nefes alamıyordum ama ona rağmen koştum.

Artık ne haldeysem güvenlik görevlisi dehşet içinde açtı kapıyı, hastanenin acil kısmı olmadığını söyledi. Arkamdan koşan eşimi, ancak o zaman hatırladım. Annemleri ara diyebildim sadece. Telefona çıkan kardeşime de yetişin dediğimi hatırlıyorum.

İnsanın yetişin diyebileceği yakınlarının olması ne kadar önemli bir şey. Annem, babam, kardeşim, beş dakika içinde uçarak geldiler.

İkisi de doktor olan babamla kardeşim, kontrol ettiler Ada'yı. Önemli birşey yok ama yine de bir burun filmi çektirmekte yarar var dediler.

Düştük yine yollara.

Gittiğimiz ilk hastanede Pazar günü olduğu için çocuk cerrahı yoktu, sonra bir üniversite hastanesine gittik. Kontrol ettiler Ada'nın minik burnunu, ağzını. Sonra yatırdılar Ada'yı bir masaya. Yüzünün çevresini sarıp sarmalayıp hareketsiz kalacak şekilde tutun dediler. Röntgeni çekildi o minik burnun.

Canının acısı hafifleyen minik kuzu, şaşkın şaşkın seyretti çevreyi, diğer çocukları.

Ertesi gün burnu, mosmor oldu, sonra yavaş yavaş düzeldi.

Olayla ilgili yorum bile yaptı:

Anne: Nasıl düştün sen Adacığım?

Ada: Oppaaa

Anne: Neren acıdı?

Ada: Munum

Hani her travma bir iz bırakır derler ya. Ada'nın burnunda şükürler olsun ki iz kalmadı, ama bende bıraktığı iz dehşetli oldu.

9 Ağustos 2009, yaşadığım en korkunç gündü. Anne olmanın ne demek olduğunu ben o gün anladım.