11 Haziran 2010 Cuma
İyi ki varsınız...
İlk hamile kaldığım dönemlerde, bende ciddi bir “annelik” paronayası başgöstermişti. Çocuğuma iyi örnek olup olamayacağım, ona yetip yetmeyeceğim, sevgimi yeterince hissettirip, hissetirmeyeceğim.... Ayrıca çalışacak olmamın verdiği getiriler, götürüler...
Bu panikle ilk yaptığım internete saldırmak oldu. Çocuk yetiştirirken nasıl davranılmalı, nelere dikkat edilmeli... Tibet doğana kadar bir gözüm sürekli internetteydi, bir gözüm kitaplarda...
Ama Tibet doğduktan sonra anladım ki, annelik öyle okumakla olmuyor. O beğenmediğim, daha doğrusu beğenmemek değil de demode bulduğum, ben modern anne olacağım, eskilere takılmayacağım dediğim büyüklerimden ve kendi deneyimlerinden daha çok şey öğrendim ve bir çocuğun karakteristik özelliklerinin de seni yönlendiren bir etken olduğunu gördüm.
İlk 4 ay, büyük teyzemin yanımda olması, sonrasında Tibet’i annemin devralması benim için gerçekten çok iyi oldu. Hem teyzemin, hem annemin aslında ne kadar mükemmel anneler olduklarını daha iyi anlamış oldum. Bu zaten bildiğim birşeydi ama beni, kardeşimi ve kuzenlerimi yetiştirmiş olan bu güzel insanların hiçte “ESKİ” olmadıklarını, aslında ne kadar sabırlı, iyi niyetli, çözümcü, sakin, anlayışlı, sevecen, sevgi dolu ve HERŞEY olduklarını ve bu meziyetlerin aslında ne kadar evrensel olduğunu anlamış oldum.
Annem ve teyzelerim kadar iyi bir anne olabilirsem, ne mutlu bana.
Onlar her zaman yanımda, yamacımda olsun istiyorum.
Tibet’in 3 yaşına girmek üzere olduğu şu günlerde bile, hala daha onların çözümleyen, sakinleştiren yöntemlerine başvuruyorum. Bazen onlarsız kendimi eksik hissediyorum.
Onlarla ve onların çocuğu, yeğeni olmakla gurur duyuyorum...
İyi ki varsınız, iyi ki...
2 yorum:
Çok doğru diyorsun. Annelerimizden ogrenecek cok sey var ve uzerine biz de bir seyler ekleyebilirsek başka ne isteriz.
11 Haziran 2010 14:45Benim teyzem yok ama kızım bu konuda çok şanslı harika bir teyzesi var, ama onun da kızı çok şanslı benim gibi deli bir teyzesi var:))
16 Haziran 2010 13:29Yorum Gönder