içimdeki anne ağlıyor

10 Şubat 2010 Çarşamba

içimdeki anne ağlıyor

Ben haberciyim,
Siz isterseniz dünyaya sırtınızı dönebilirsiniz, ben dönemem,
Gözlerinizi kapatabilirsiniz, ben kapatamam,
İsterseniz dünyadan bihaber yaşayabilirsiniz, ben yaşayamam,
Sizin hiç görmediğiniz, aslında asla görmek istemeyeceğiniz ayrıntılar, resimler günümü, gecemi doldurur.
Ve ben anneyim,
İnsan anne olunca sanki derisi inceliveriyor sinir uçlarını açıkta bırakarak...
Benim de sinir uçlarım açıkta, her şey canımı acıtıyor.
Şimdi anne gözlerim, daha önce dikkat etmediğim, üzerinde durmadığım ayrıntıları yakalıyor. Gözümün kıyısında düşmeye hazır bir damla hep düşünüyorum: Neden?
Neden bir çocuk varlık içindeyken diğeri açlık çekiyor?
Neden biri çok sevilirken diğeri terkediliyor?
Neden bazıları üç-sıfır yenik başlıyorlar hayata?
Neden hayat kimine bu kadar cömert davranırken diğerinden esirgiyor her şeyi?
Neden?
Mutlu şeylerden söz etmek istiyorum ama elim varmıyor. Rengarenk bir hayalden söz etmek istiyorum ama dilim varmıyor...
Aklıma Medine geliyor, beş yaşındaki Yağmur ve Ayşen geliyor... Haiti'dekiler, Bangladeş'tekiler, Sudan'dakiler, ismi olmayanlar, yüzü olmayanlar geliyor...
Şehit düşenler, kazalarda yitenler...
Ve buradaki Minnoş...
Onların korku dolu gözleri geliyor...
Öylece unutulmalarına gönlüm razı olmuyor.
Onların çaresizliği benim çaresizliğim...
Ve bu kadar çaresiz olmaktan nefret ediyorum...
İçimdeki anne, çığlık çığlığa ağlıyor onlar için
Ne yapsam susturamıyorum...
Ama bir yandan da elimde kalan tek umuda sımsıkı sarılıyorum: Eğer biz, yüreği merhamet ve sevgi dolu insanlar yetiştirebilirsek, doğayı korumak için hemen şimdi bir adım atmaya başlarsak, elimiz kolumuz kime erişiyorsa ulaşabilirsek, biraz çaba harcayabilirsek, birbirimizle uğraşmayı bırakıp bu dünya için, çocuklarımız için harekete geçebilirsek bir şeyler değişir... Belki hemen değil, belki yarın değil, ama gelecek yıl ya da sonraki yıl...
İnanmak istiyorum. Tüm kalbimle... Ne olur...
Umur