Raşa...

1 Aralık 2010 Çarşamba

Raşa...

Babam, sadece sevmemiz için onu evimize getirdiğinde ortaokuldaydım..Hiç yerinde durmayan, küçücük, beyaz üzerine siyah desenli bir köpekti Raşa. Rus teriyeri, adı konmuştu, değiştirmedik...Geri göndermedik, bizim oldu..Ablamla ikimiz salonun ortasına koca bir çarşaf serdik, bir kaba su koyduk, bir kaba da yemek...Tasmasının ucunu da koltuğun ayağına taktık...Çocukluk işte, böyle yaşar mı bu zavallıcık? :) Çarşafı tırnaklarıyla çekiştirdiğinden her yere su döküldü, sonraki günlerde halıya dökülen sıvının sadece su olmasını ne kadar isterdik anlatamam :)

Sonraları çişini dışarı yaptırmaya alıştırdık Raşa' yı...Ablam ilk günler asla vermedi bana onu gezdirmem için, o attı havasını mahallede, ama sadece 1 hafta, geri kalan yıllar boyunca sürekli ben çıkardım onu çişini yapsın diye, gece-gündüz...

Nasıl severdik birbirimizi anlatamam, benimle yatar, benimle otururdu..Yemin ederim erkek kardeşim gibi görürdüm onu..

Hani köpekler kakalarını yaptıktan sonra toprağı eşeleyip, üzerini örterler ya, bizimkinin içgüdüsü koca şehirde bile devam ettiğinden, yerdeki betonla kapatmaya çalıştığı için tırnağını kırmıştı, ameliyat olmuştu, narkozun etkisiyle kucağımda taşırken onu sabaha kadar ağlamıştım çocuk kalbimle...

Bebeğim gibi bakardım ben ona, hiç iğrenmedim hiçbirşeyinden....

Çok akıllıydı...Pisti ama biraz :) banyo yapmaktan nefret ederdi...Hadi Raşa banyoya dediğim an, girerdi en ücra köşeye, çekip çıkarabilene aşkolsun...
Bir gün yazlıkta denize girmiştim, bizimki suyu sevmez ya kıyıda beklerdi beni, girmesi için boğuluyormuş gibi yapmıştım, kendini suya bir atması vardı ki görmeniz lazım...Keşke çağırmaz olaydım :) Raşa korkudan tepemde...Üstümü nasıl yırtıyor, benim bikini mikini hak getire :) Zor attım kendimi kıyıya :))

Sonraaa, ben üniversiteyi kazandığım için ayrılmıştım evden, artık o anneme emanetti....Yıllarca annem, babam baktı ona...

6 sene önce annem aradı birgün, ağlıyor, bense Vergi dairesindeyim, Raşa' yı büyük bir köpek boğarak öldürdü, dedi...Siz düşünün halimi...Çok yaşlıydı zaten Raşacığım, ne istedin be zalim, birkaç yıl sonra zaten ölecekti....O kadar acıdım ki ona, hala içimde acısı...Fotoğrafı durur hala evimde...Kardeşimdi ne de olsa.....

Ve bir itirafta bulunayım;

Ben Raşa' dan sonra hiçbir köpeği sevmedim...

Rüyacık 15 aylık...