Şaşkın Anneden Notlar

1 Ekim 2010 Cuma

Şaşkın Anneden Notlar

İlk uçak seyahatimizde inişe geçmeden kıyametleri kopartan kızım elimin ayağımın birbirine dolaşmasına sebep olmuştu. Henüz 3 aylıktı ve biz pusetlerini sehayate götürmeye gerek görmedik ve kanguruda taşımaya karar verdik. Uçaktan inme vakti geldiğinde susturamadığım için etrafa rezil olduğumu zannettiğim kızımı o telaşla kanguruya yerleştirmek için havaya kaldırdım ve “tak!”, kızımın kafasını el bagajları konulan yere çarptım! Neyse ki sivri bir kenar yoktu ama yeni susan zavallı kızım tekrar çığlığı bastı tabii. Yanıma koşan hostesi de bir şey yok gibisinden bir hareketle savuşturup koşar adımlarla oradan uzaklaştım, çok utanmıştım, beceriksiz bir anneyim diye.

Bu ilk uçak deneyimimiz bize pek çok şey öğretti. Bu sene Kurban Bayramı’nda bakalım bizi nasıl bir uçak yolculuğu ve nasıl şaşkınlıklar bekliyor, bu defa 1 yaşın geçmiş, artık yürümek üzere olan, meraklı mı meraklı ve her şeyden çok daha çabuk sıkılan bebeklerimizle. Bize iyi şanslar diliyorum.

Yakın bir zamanda da kızım kucağımdayken cam yemek masasının köşesine ayağını çarptım ve derin bir çizik oluştu, bşraz kanadı. Ölmek istedim o anda, böyle bir salaklık olur mu? Oluyormuş.

İkiz çocuk sahibi olmanın getirdiği bazı şaşkınlıklar da var elbette. Hangisinin altını değiştirdiğini unutmak gibi, veya dışarıya çıkarken birine yedek kıyafet alıp diğerine almayı unuttuğunda oğluna kızının çiçek desenli kot pantolonunu giydirmek zorunda kalmak gibi. Her iki çocuğu birden araba sehayati sırasında oyalamaya çalışmak için girdiğim halleri ise burada anlatmam uzun sürer, hayal edebilirsiniz sanırım.

Yani ne kadar dikkatli bir anne olmak istesem de zaman zaman şaşkınlıklarım oluyor. Beni tek rahatlatan şey buradaki yazılardan gördüğüm kadarıyla yalnız olmadığımı bilmek. Süper anne olmak gibi bir hırsım hiç bir zaman olmadı ama en azından şaşkınlıklarım yüzünden çocuklarıma zarar vermek istemeyen bir anne olduğumu biliyorum.