Renkli bir kutu..

31 Mayıs 2010 Pazartesi

Renkli bir kutu..

Hepimiz biliyoruz bu meymenetin nasıl da zararlı olduğunu, çocuklarımız doğduktan sonra hep şu sözleri söyledik "yok yok ben asla televizyon izletmem, karşıyım"...

Peki bir özeleştiri yapmak gerekmez mi? Şahsen biz televizyonu seven, başka işlerle uğraşsak bile arkada açık durmasından hoşlanan bir aileyiz.

Oğlumuz ilk doğduğunda, 1 sene evet çok dikkat ettik, emzirirken gecenin bir saati, uyumamak için kulaklıkla müzik dinledim, baktırmadık hiç, dinletmedik, peki sonra ne oldu? Minik adam büyüdü, farkındalığı arttı. Üstelik bu tü kaka meymenetten de çoğu zaman harika şeyler öğrenir duruma geldi. Biliyormusunuz ki belgesel kanalları çocuklarımızın hayatları boyunca göremeyecekleri hayvanları müthiş bir keyifle anlatıyor, hele o "okyanus nedir? tahta neden yapılır? filler ne kadar büyük? gibi sorular gelmeye başladığında çok işe yarıyor.

Ben demiyorum ki aman bu yüzyılın icadıdır, her eve lazım...Hayır değil ama şu da bir gerçek ki sanırım bazen bir günah keçisi arıyoruz ve onu mimliyoruz. Biz oğlumuzu büyütürken hiç çok kesin yasaklar, sınırlar koymadık. Kitap çok ama çok okuduk, çok konuştuk sohbet ettik, gezdik tozduk, anlattık, oyunlar oynadık ama bunun yanında birlikte birbirimize sarılarak, bacak bacak üstüste atarak yattığımız yerden hayvanları izledik, aslan ve kaplan farkını 2 yaşında bir çocuk işte bu sayede kolayca öğrendi, soru sormayı ve bizden hızlı ve doğru cevap almayı pekiştirdi, çizgi filmlerde yaramaz çocukları ve iyi çocukları gördü, güldü hatta kahkaha attı...

Engellemek gerçekçi gelmiyor bana, nereye kadar, ne kadar yapabiliriz. Bizim için önemli olan saat sınırında, yanında biz olacağımız ve monolog olan bu iletişim aracını dialoga çevirebileceğimiz koşullarda izletmek oldu.

Yok ben asla izletmem fikrine ise sonsuz saygım var, asla abartılı yada gereksiz görmedim, sadece bu tü kaka meymenet o kadar da hayatımızın dışında değil, belirmekte fayda görüyorum...

Sevgiler