En zor günüm

6 Nisan 2010 Salı

En zor günüm

Çok başlayıp, çok sildim bu yazıyı. Bu kaçıncı başlayışım bilmiyorum.

Bazı şeyleri anlatması çok zor. Anlatıp, anlatmamaya karar vermesi de.

Benim en zor günüm, doğumun ertesi günüydü.

Geceleri sol ayağıma giren bir kaç kramp dışında hamileliğim çok iyi geçti benim. Mide bulantılarım hiç olmadı, aşermelerim de.

Normal doğum istiyordum ve doktorumda bu isteğimi destekliyordu. Nihayet haftamızı tamamlayınca doktorum “hadi artık, alalım Tibet’i” dedi. Şaşırdım tabii, normal doğum değil miydi? “lavman yapınca, normal doğum başlar zaten, sen yarın akşam gel.” dedi. Doktorun bildiği vardır ne de olsa diyerek ertesi akşam yerleştik hastaneye.

Uzun lafın kısası, lavman beklenen sancıları getirmedi, uzun bekleyişler sonucu öğlen sıraları doktorum “daha fazla beklemiyelim, suni sancı verelim” dedi ve doğum başlamış oldu. Çok ama çok zor oldu benim için... Normal olmayan bir normal doğum olduğu için belki... belki de yaşanması gereken bu olduğu için.

Zaman herşeyin ilacıdır diye boşuna demiyorlar. Doğum sırasında yaşadığım acıyı unuttum bile ama bazı şeylerin acısını zaman dahi dindiremiyor ne yazık ki. Doğumun ertesi günü oğlumun doğum sırasında kolunun sinirlerinin zedelendiğini ve kullanamadığını öğrendiğim anın acısını hiç unutmuyorum.

Saniyeler içinde aklımdan geçenleri de. Onun büyüdüğü zaman bu durumdan nasıl etkileneceğini düşündüm mesela. Bununla yaşayıp, yaşayamacağını. Normal doğum diye diretmemin sonucunun bu olabileceğini neden hesaplamadığımı. Bu yüzden beni suçlarsa ne kadar haklı olacağını, doktorumun sancı gelmeyince neden sezeryana yönelmediğini ve bunlardan daha fazlasını.

Gerçek anlamda hayatımın en zor günüydü, bunu öğrendiğim gün...

Sonrasında fizik tedavileri, doktor kontrolleri, evde alıştırmalarla geçti 1,5 - 2 senemiz.

Tibet 2 yaşını doldurduğunda doktoru “Artık gelmenize gerek yok. Tibet’in azmini tebrik ediyorum ve sizin çabalarınızı da. Bundan sonra dilerseniz beni arada bir ziyaret edersiniz o kadar.” dedi. O gün de en mutlu günümdür herhalde :)

Tibet’in durumunu bilmeyen biri için mükemmel bir düzelme söz konusu. 3 yaşından itibaren biraz yüzme ya da cimnastik kalan küçücük hasar için yetecek ve bu hikaye de böylece mutlu sonla bitecek...

Darısı böyle sorunlar yaşayanların başına...