Hobisini işe dönüştürebilmiş şanslı biri...

30 Aralık 2009 Çarşamba

Hobisini işe dönüştürebilmiş şanslı biri...

Hiç de istemediğim halde 4 sene iktisat okudum! Bir tek faydası oldu: yemek yapmayı öğrendim!!

İnsan ana-baba yanından uzaklaşınca kendine yetmeyi öğreniyor ya ..işte o yüzden öğrendim. Bir kaç güzel arkadaşlık ve hayat bilgisi dersleri yanıma kar kaldı gerisi boş işte. Girdim bir Kore'li adamın yanında asistanlık yaptım, iş öğrenirim diye. Sarmadı terk ettim orayı hızlıca. Belki mutlu olurum dedim uluslararası büyük bir şirkete girdim o da olmadı. En son kampüsü harika bir üniversitede bir öğrencinin yapacağı ama öğrenci olmayanın kafa dinleyeceği bol bol gezmeli konuşmalı nispeten bana yakın bir iş buldum kendime.


Ancak yapmak istediğim bir kariyer yoktu, istediğim bir eğitimim olmadı ki...Bu sırada anne olmayı istedim. Çok şükür çok uğraşmadan meleğime kavuştum. Tek bir kararımız vardı bu noktada: Her ne olursa olsun ben oğlum büyüyene kadar evde onunla olacaktım, gerekirse sadece makarna yiyecektik ama ben oğlumla olacaktım. Bütün gün bir sürü stresi içime toplayıp akşama eve getirmeyecek evde mutlu huzurlu bir şekilde bebeğimle olacaktım.

29 yaşında anne olmuş, 18 yaşından beri tek başına yaşamış, hep çalışmış, dağlara bayırlara kendini vurmayı seven bir kadın için,bir evin dört duvarına kapanmak ne demek o zamanlar bilememişim. Çok kolay olmadığını söylemeliyim: üretemediğimi düşünüyordum. Oysa ki bu hayattaki en büyük üretimimi yapıyormuşum: bir insan ortaya çıkartıyormuşum.

9. aydı hala ben evde doğum sonrası depresyon ile uğraşıyordum. Bütün arkadaşlarım işte, hiç birinin çocuğu yok,ailede desen kafama uygun bir kişi var o da İstanbul'un öbür ucunda ve çalışıyor, hadi çocuğu olmayanların arada bir kahve içelim diye teklifi de mi yok.. diyelim var çocuğu kime bırakmalı? E bıraktık biriken sütlerin sağımı arkadaşla içilen kahvede ne işe yarar ? Sağılır mı? Sağılmıyorsa memeler sızlamaz mı? off off off.. İşin içinden çıkamadığım anda illa ki para kazanmam gerekmiyor, hele bir başlayayım üretime diyerek oyun grupları oluşturmaya başladım; çocuklu ve benimle aynı dili konuşan arkadaşlarım oldu. İşe para kazanmakla çıkmadım ama para kazanmaya araç oldu bu üretim. Hobim olan fotoğrafı mesleğe dönüştürdüm, bu arada bir de anne -bebek dergisinin editörü oldum. En sonunda kendi saatlerimi ayarlayabileceğim aynı zamanda çocuğumla olabileceğim işlerim var yaşasın!! Çocuk da yaparım, kariyer de diye havalara uçtum.
Ne büyük bir yalan olduğunu artık kafamda sadece iş olduğunu ve oğlumla nasıl oyun oynandığını unuttuğumda fark ettim. Oyun oynarken çalan telefonlar, arada cevaplanması gereken mailler, çekimler, teslimatlar, evin işleri...
Olmaz.. ikisi aynı anda olmaz.

İşlerimden birini bıraktım. Şimdi sadece fotoğraf çekiyorum. O da gittikçe yoğunlaşıyor ve ben eskisi kadar olmasa da en eskisi kadar oğluma vakit ayıramıyorum.
Tamamen evde kalsam kendime vakit ayıramıyorum..
Bu işin içinden çoğu zaman çıkamıyorum:=)

Hobisini işe dönüştürebilmiş şanslı biri olarak görüyorum kendimi. Böylece 9-18 mecburi saatler içerisinde çalışmıyor ama seçtiğim işte kendime yetecek kadar kazanıp günün sonunda üretime devam ediyorum.
Üretim olmadan hayat duruyor evet ama ikisi birden dediğim gibi olamıyor..İkisinden de azıcık oluyor. Ben de o yüzden ikisinden de kendime yetecek kadar ve oğluma yetecek kadar faydalanıyor ve hayatıma şimdilik böyle devam ediyorum.

Bir çocuğum daha olsa yine işimi bir kenara bırakırdım, bir saniye tereddüt etmeden. Herhangi bir iş geri geliyor ama bebeğimin ilkleri geri gelmiyor. Bunun için değil 4, 2 duvar arasına kapanmaya bile değer diye düşünüyorum.

---Ayça---