Gençlik

21 Şubat 2011 Pazartesi

Gençlik

Genç olmak, mütemadiyen enerjik olmak demek sanki bende.Şimdiki halime bakınca keşke daha çok işler başarsaydım dediğim.

Genç olmak, trip atacak veya mutlu olacak ufacık şeyler bulabilmek ve bunu ışın hızıyla yapmak gibiydi.

Arkadaşlarla çevirilen geyiklerin, mantık sınırlarında olmamalarına rağmen güldürücü olmalarıydı.

Hayallerin sonsuz, umutların yıkılmaz olduğuydu gençlik.

"Ben gençken"le başlayan cümleler kurmaya başlar oldum, beni yaşlandıran 28 yaşında olmam değil tabi ki,yolun yarısına bile gelmedim ama "ev hanımı + iş kadını + anne " üçgeninde sıkışmamdan kaynaklı yaşlanmışlıklarım var.30'u görürsem muhtemelen "menopoz"un duygusal belirtileri ile karşı karşıya kalacağım.Ya da şimdiden kendime çeki düzen vermem gerekiyor.

Hadi düşünelim.Biz gençken nasıl vakit geçirirdik.Şimdi neyi yapmıyoruz?
Ya da şimdiki gençlik neyi yapmıyor da mutsuz?

-Bir kere fazla yemiyordum.Yapacak onca aktivitem varken yemek amaç değil, araçtı.Kötü beslendiğim olsa bile miktarının azlığı sorun teşkil etmiyordu.Fast food'a para vermek yerine simit-kaşar daha ekonomik ve pratikti.Şimdi bu mekanlardan çıkmıyor gençler ve o 5.557 kez kızartılmış yağda pişen patatesleri yiyorlar.Iyk!

-İşe gitmiyordum ama okulum vardı.Servis değil otobüs kullanıyordum ve gün boyu yaşanan "iett kaç-genç yakala" oyunu gereğinden fazla kalori yakmama sebep oluyordu.Ühüh evet formum yerindeydi ve sağlıklıydım.O zamanlar diyet yapmak bu kadar da moda değildi.En azından 0 bedenler ilahlaştırılmamıştı.Kendimle barışıktım.

-Kendimle barışıktım demişken, özgüvenim o kadar tavan yapmıştı ki, dünya gelse yıkamazdı beni.Gelecek 5 senemi planlamış, okulumda başarılı olmuş, taşı sıksam suyunu çıkaracak kıvama gelmiştim.Şimdiki gençlerde özgüven sorunu yüksek, sınavlarla heba olmuş beyinleriyle dondurulmuş balık gibi bakıyorlar etrafa:(

-Param yoktu.Allah'ım param yoktu ve mutluydum.Hani bu kısma hala akıl sır erdiremesem de, paraya mahkum olmamış ruhumla özgürlüğün keyfini çıkarıyordum.Harçlıklar, burslar yetiyordu da artıyordu bile.Şimdilerde lükse düşkün olmayan dışlanıyor.

-Malım yokru.Evim, arabam, son model cep telefonum falan yoktu.Kimseye hava atmıyordum, gerçek manada atmıyordum ama, atmaz gibi görünüp bıyık altı gülüşlerim yoktu.Eğitimli olmak, olmayı istemek yetiyordu.Şimdilerden bahsetmeyeceğim bile.

Bu liste uzar gider böyle, dahasını annelerimiz anlatsın...

Sevgiler.

Birben

Fotoğraf