KALP BESİNİ

5 Ekim 2010 Salı

KALP BESİNİ

Uzun bir yoldan gelmişti. Çok uzun bir yoldan…Yorgundu,şaşkındı,hiç tanımadığı çevreye meraklı gözlerle bakıyordu. Önce biraz ağlamış sonra kollarımda susup dudağını bükmüştü.
Sonra bir müddet ayrıldık. Birkaç saat sonra yanıma geldi.” Acıkmış annesi” dedi hemşire onu kucağıma verirken. Bir an duraksadım , doğru ya bunu hiç düşünmemiştim. Sütüm olacak mı? Uçları acır mı? Süt yapan besinler nelerdir?Aklımın ucundan bile geçmemişti. Sadece gelsin istiyordum , bir an önce doğsun ve büyümeye başlasın. Büyümesi için gereken besin kısmını atlamıştım.” Ne yapacağım?” dedim hemşireye. “Emzireceksin” dedi.Aldım kollarıma onu.İşte doğdu diyordum içimden doğdu ve büyümeye başladı bile , beslenecek ve büyüyecek.
Evet boyu uzadı oğlumun,kilosu gün be gün arttı,önce ellerini keşfetti,sonra ayaklarıyla oynamaya başladı,agularıyla bizleri kendine hayran bıraktı. Sütüm yarıyor diye gururlandırdı beni. Her emzirme bir ritüele dönüştü. Elleriyle beni keşfetti,kokumu burnuna kazıdı,gözlerime derin derin baktı,annesi olduğumu ruhuma işledi. Annesi…Çevremizdeki diğer insanlardan çok farklı bir bağ kuruldu aramızda. Ben onun annesi oldum, o benim yavrum oldu.
Sonunda anladım,sütümle sadece bedeni değil kalbi de beslendi oğlumun.
Ve annesinin…