...:::Paylaşmak Çoğalmaktır:::...

16 Eylül 2010 Perşembe

...:::Paylaşmak Çoğalmaktır:::...

Seni evde bırakıp, işe başladığım o ilk günü hala her ayrıntısıyla hatırlıyorum. Henüz 3 ay 3 haftalıktın, ne minik... O zamanlar seni görüp de "miniciiik" diyenlere öyle kızardım ki. Benim gözümde kocaman adam olmuştun bile. Şimdi düşünüyorum da, hakkaten minicikmişsin.

O ilk gün, belki de 10 dakikada bir aradım anneanneni. Hep aynı şeyleri soruyordum aslında bozuk plak misali. Hatta sorularımın cevabını da biliyordum ama arıyordum işte. Bir alışma süreciydi, ayrılığımızın başlangıcıydı. Emin ellere bırakıyordum, aramam da güvensizlikten değildi aslında. Sadece "benim" yavrumun "ben" yanında değilken nasıl beslendiği, nasıl uyuduğu, nasıl olduğuydu. Oysa senin her işini ben yapmalıydım. Her ilkine "ilk" olarak ben şahit olmalıydım. Her gün beni görmeliydin, beni. Ağladığında bana sarılmalıydın mesela. Sevindiğinde bana bakıp gülmeliydin...

Tüm bunlar beynimin içinde fırtına estirirken, "benim" olan sen yanımda değilken ben nasıl rahat olabilirdim? İlk anneliğin ve ilk ayrılığın bana yükledikleriyle her gün her dakika belki de talimat verdim etrafımdakilere. Okuduklarımdan, duyduklarımdan, bildiklerimden bahsettim. Sanki sadece benim dediklerim doğruydu, sanki en iyisini ben biliyordum. Böyle bir yapım olmamasına rağmen, seninle ilgili her şeyin en doğrusunu ben biliyordum sanki, işte öyle hissediyordum.

Sonra bir baktım ki, anneannen bazı konularda daha tecrübeli, baban daha öngörülü ve sabırlı, teyzen daha soğukkanlı, deden daha akılcı vs vs.... Öğrendim ki, sorumluluğu paylaşmak, insanı çoğaltıyor. Her birinden birşeyler öğreniyorsun. Rahatlıyorsun. Ferahlıyorsun paylaştıkça. 

Miniğim, birlikte büyüyoruz galiba, ne dersin?

Düşünüyorum da, acaba daha neler öğreteceksin annene?