lohusa

3 Eylül 2010 Cuma

lohusa

Her anne ister 9 ayin sonunda kucağına almayı küçük insancığı.Her anne bir heves bekler insancığı. Sanki ben daha bir sabırsızlıkla bekledim.Öyle sıkıldım ki hamile olmaktan,öyle sıkıldım ki iğneler, doktorlar, ilaclardan e dogsun artık diye gün saydım parmak hesabı... Vurmaz sandım o piyango bana.Uzun süre o sendromun içinde dolanip dolanip da bana ne oldugunu anlamadan üstelik. İlk doğdugunda hissettiğim tek şey elim kolum gibi bir organimin artik disarida olduguydu,artik benden ayri,artik benim disimda. öyle ya o hisleri,duyulari olan bir bireydi ama yinede o benim bir organimdi. sahi onun cani yaninca benimde yanarmiydi?.. en büyük dert beslemekti bu organcigi.hani icimdeyken rahattida disarida nasil yasayacakti? sonraki asamalar tek tek geldi zaten. kulagina su kacarsa sagir mi olurdu? giydirirken kolu elimde kalirmiydi?tirnagini keserken parmagini kesermiydim?süt icerken bogulurmuydu?üsüyordu kesin üsüyordu. ah be organcik kalsaydin ya yerinde cikmasaydin ya hic,ayrilmasaydikya hic biz.
lohusalik sendromumu oda ne? benimkiler hakli endiseler.hakli korkular.
öyle yada böyle icine soktugum bunalimin, agar endiselerin nedeni elbette lohusalikti.dönüp arkana bakinca anliyor insan.yasarken halbuki okadar gercek okadar sahiciydiki endislerim. okadar olasiydiki korkularim.lohusaligin bitimiyle acilan gözlerimle bebegime bakmanin keyfi pahabicilmazdi... artik gülümsüyordu...yoksa hep gülümsüyormuydu bana...ben onu incitecegimi düsünürken o bana cesaretmi veriyordu icten icten.