18 Eylül 2010 Cumartesi
Anneliğe Çok Kaptırmak
Onların tek bir gülücüğünü, agusunu, mimiğini kaçırmanın ne kadar acı verdiğini bebeğini bakıcıya emanet edip işe başlamak zorunda olan ablamdan öğrendim.
Bir bebeğin/çocuğun annesinin kokusuna, şefkatine ve sevgisine ne kadar muhtaç olduğunu annemden ayrı kalınca öğrendim.
Bir anne için evladının zor durumda olmasının acı verici olduğunu, mutlu ve sağlıklı olmasının dünyalara bedel olduğunu da annemden öğrendim.
Annelerin çocuklarına olan aşırı düşkünlüğü ya da bağımlılığını çevremde gözlemlediğim oldu ama ben kendi hayaımda bunun izlerini taşımıyorum. Annem ve babam beni ve ablamı hiç bir zaman “aşırı” sahiplenmediler. Bizim kendi kararlarını verebilen, kendi başarılarının ve başarısızlıklarının üstesinden gelebilen ve hayatının kontrolünü elinde tutabilen insanlar olabilmemiz için bizi sevgileriyle boğmadılar. Yaptıkları şey başımıza ne gelirse gelsin her zaman yanımızda sapasağlam asırlık bir ağaç gibi duracaklarını hissettirmek oldu.
Ailemden aldığım bu temelle ben de çocuklarım üzerine duygusal baskı kurup onların hayatının baş köşesinde duran bir anne figürü olmak istemiyorum. Sevgimi, bilgimi ve deneyimlerimi onlarla paylaşırken öncelikle onları dinlemeyi, anlamayı ve hayata atılırken aldıkları kararlarında yanlarına olduğumu hissettirmeyi hedefliyorum. Umarım bunu başarabilirim ve çocuklarım için onları bunaltan bir diktatör değil de sevgi dolu, güvenilir ve istedikleri zaman istediklerini paylaşabilecekleri bir anne olurum.
Not: Bu gecikmiş yazım için üzgünüm, bilgisayarımla ilgili ciddi bir sorun yaşıyorum, başka bilgisayardan giriş yaptım ancak bugün.
0 yorum:
Yorum Gönder