İzletmek ya da beraberce izlememek..

4 Haziran 2010 Cuma

İzletmek ya da beraberce izlememek..

Hiç kocaman laflar edemediğim bir konuydu bu benim, televizyonun ailenin bir ferdi olduğu evlerden biriydi bizimki de çocukluğumda..Çocukluğuma dair en net anılarımdan birinin pazar günü üçlüsü olması da tesadüf değildir hem..İşitme engelliler için haber bülteni, voltran ve pazar konserinden bahsediyorum..

Sonra büyüdüm işte, kendimi kocaman sandım 15- 16 yaş civarı..Beverly Hills 90210 desem ne ifade eder size?

Sonra biraz daha büyüdüm, ev, şehir ve hayat değiştirip üniversiteli oldum..O ara çıktı hayatımdan bu kutu..Ama evim olduğunda çekirdek, çay ve boş boş oturmak üçlüsü geldi çöreklendi televizyonun karşısındaki en rahat koltuğuna evin..

En son Rüzgar geldi girdi koynumuza..

O kadar çok okumuş ve o kadar çok konuşmuştum ki bununla ilgili, ve öyle memnunduk ki her anı kucak kucağa geçirmekten, aklımıza bile gelmedi televizyon..Doğumundan beş gün sonra pusetinde her yere gelmeye başladı bizimle..İçerde ise biz evin hangi odasındaysak o da ordaydı, aklımıza gelmedi yine televizyon..Gelseydi de bildiklerim ve şahit olduklarım tutardı beni sanırım..

Televizyonun sürekli açık olmasının gerekmediğini öğrendim Rüzgar la, evde müzik sesinin bana ne kadar iyi geldiğini, tüm sesleri daha iyi duyduğumu ve de..Alınmış bir kararımız yoktu televizyondan uzak durmak ve tutmak için, yapay tavırlar sergilemek de istemiyorduk, ama yakın olmanın bir anlamı olmadığını kavramıştık sessizce..Televizyona alternatif şahane paylaşımlarımız hep oldu zaten..

Sabahları televizyona değil kuşlara günaydın dedik çığlık çığlığa, çizgi film saati değil park saati geldiğinde heyecanlandı Rüzgar, kliplerde değil babasının çaldığı benim söylediğim şarkılarda dans etmeye başladı ilk..Ben iş yaparken televizyonla oyalansın demedim, ona da bir bez verdim temizlik yaparken, her şeyi tattı ve kendince (!) doğradı ben yemek yaparken, yani o uyuyana kadar genellikle aklımıza da gelmedi televizyon..Aklımıza geldiğinde ise hep çok özenli olduk televizyon ekranındaki akışla ilgili, eğer açıksa ve dikkatini çeken bir şey varsa hemen biz de ilgilendik , ilgisini çeken şeyin ne olduğunu anlamak için..Şiddet içeren tek bir sahneyle karşılaşsın istemedik, vücut bütünlüğü olmayan ve benim bile bir şeye benzetemediğim çizgi film kahramanlarından uzak tuttuk hep, tele tubbies ya da gece bahçesi gibi..Diğer “kahraman”lardan bahsetmiyorum bile, ki pinokyo kitabındaki görsellere bakarken bile "yalan söylediği için burnu uzamış" demedik, soyut kavramlarla kafasını bu kadar erken karıştırmak istemediğimizden..

"Bizim evde kimse birbirine vurmaz, bu çocuk neden vuruyor" diye soran danışanlarıma ilk önce televizyon açık mı diye sordum hep, geç konuşanlara da..

Şimdi Rüzgar 23 aylık, evde koca bir ekran duruyor salonun ortasında, açık ya da kapalı, hiçbir hassasiyetim kalmadı bununla ilgili, Rüzgar en fazla 2 dakika bakıyor o ekrana, sonra arkasını dönüp uzaklaşıyor..Hatta aynı oda da değilsek iki dakika bile sürmüyor..

Bunlar anne Iraz’ ın dünyasından aktarımlar, mesleki becerilerine ve kültürel zenginliklerine güvendiğim iki önemli bilim insanı neler demiş, bence okunası:

İstanbul Üniversitesi Çapa Tıp Fakültesi Çocuk Ruh Sağlığı ve Hastalıkları Öğretim Üyesi Prof. Dr. Nahit Motavalli Mukaddes der ki..

Marmara Üniversitesi Tıp Fakültesi Öğretim Üyesi Prof. Dr. Yankı Yazgan der ki..