Hayatımdaki İki Önemli Kadına

8 Haziran 2010 Salı

Hayatımdaki İki Önemli Kadına

Hayatta örnek aldığım iki kadın var aslında...

Biri annem, diğeri babaannem...

Her ikisini de elbette çok seviyor ve önemsiyorum ama itiraf edeyim babaannemin çocuk yetiştirme stilinin eskilerde kaldığını düşünürdüm hamileyken. 

Ne bileyim sanki onlar geçip gitmişti, üstünden ne sular akmıştı, zaman değişmiş, gelişmiş, yöntemler farklılaşmıştı..

Yani buraya kadar doğru itirazım yok, elbette birçok şey değişti. Ama ben önyargılı yaklaşıp anneliğin değiştiğini sanıp yanılmışım meğer...

Hamileyken bana hastane çantama neler koymam gerektiğiyle ilgili ön bilgileri verdiğinde, çocuk bakımıyla ilgili bilgilerini paylaştığında, oğlum doğduktan hemen sonra neden emzik almadığımı sorduğunda, ben gaz ilacı kullanırken bana hindistan cevizini (muskat) önerdiğinde.. Bunları her duyduğumda dedim ki içimden, babaanne bu devirler geçti. Aslında hayatımın çok büyük bir yanı diyebileceğim bir kadındır babaannem. Ama anne olunca ben hemen büyüdüm sandım galiba. Sonunda ne mi oldu? Şiddetle karşı çıktığım emziği 3. gün koşa koşa almaya gittim. Ne güzel icatmış şu emzik diye içimden babanneme binlerce teşekkür ettim ama henüz önyargım bir olayla kırılmadı tabi:) İlk birkaç gün çişini yapamayan bebeğime babaannem biraz bekle şu an tam doymuyordur o nedenle yapmıyordur dediğinde ben çocuğumu aldım 2. gün doktor amcamıza götürdüm. Tahmin ettiniz değil mi bana ne dediğini doktorumuzun:) " Sezeryandan dolayı tam sütün gelmemiş, çocuk tam doymuyor" Nasıl yani? Ben eskilerde kaldı bu yöntemler diyordum ama babaannem beni nakavt etmişti işte... Öyle çok örnek verebilirim ki bununla ilgili. Babaannem önyargılarımı kırdığı gibi gözümde en değerli pedagogdan daha da yükseğe çıktı oturdu tahtına tabi:) Anladım ki, annelik tecrübe edilen ve neticesinde öğrenilen birşey. Sakın bir daha büyüklerine önyargılı yaklaşma diye öğütledim kendime:))

Hayatıma yön veren kadınlardan bir diğeri ise annemdir. 

Geçenlerde pastanede kasa önünde kuyrukta beklerken adamın biri "uffff" dedi böyle nefesini dışarı vererek. O an kaç yıl önceye gittim ben bile tam bilmiyorum. Bir keresinde annemle bankadayız, ben çok küçüğüm. Olay hafızamda ama yaşımla ilgili kayıt silinmiş:) Ben sıkılıp " ufff" diyorum, annem bana anlatıyor: " toplulukta bu şekilde yapmak doğru olmaz, başkaları rahatsız olabilir"... Çocukken kaydedilen silinmiyor ama daha dün ne yedim ilk etapta hatırlayamadım:) 

Sonra müstakil evden apartmana taşınıyoruz, annem kapıları örterken dikkatli olmamızı öğütlüyor, yürürken dikkatli ve sessiz saygılı yürümemizi. "Alt komşumuz rahatsız olabilir" diye de ekliyor. "İstediğin kadar dışarda oynayabilirsin ama balkondan baktığımda seni görebileceğim kadar uzakta ol" diyor bir başka gün. Çizdiği sınırlar dahilinde olabildiğince özgürüm, ne hoş... Bir arkadaşımla bir yere gitmek istiyorsam mutlaka annemi bilgilendirip gidiyorum, bilgilendirdiğim sürece sıkıntı yok annem izin veriyor. Yani kısacası diyeceğim o ki, annemden öğrendiğim: Çocuğa kuralları yavaş yavaş, özümseterek, özgürlüğünü ve sevinçlerini kısıtlamadan adapte edeceksin. Olabildiğince özgür yetiştireceksin ama denetleyeceksin. 

Babaanneme... Sonsuz sevgisini ve öğütlerini esirgemediği için,

Vize ve final tarihlerimi ve hatta saatlerini hiç sektirmeden hatırlayıp sınavdan 1 saat önce beni arayıp özel hissettirdiği için...

Anneme... Bize son derece özgür bir hayat sunduğu ve bu nedenle içimde "şunu da yapsaydım çocukken" diyecek birşey bulamadığım için...

Ve daha nice nice şeyler için aslında.. 

Ne kadar teşekkür etsem sanırım az kalacak her ikisine de.