Sızı

29 Nisan 2010 Perşembe

Sızı

Tibet uyumayı pek sevmeyen, geç uyumak için elinden geleni yapan bir çocuk. Hal böyle olunca sabahları erken kalkmak gibi bir durumu da olmuyor doğal olarak. Bu yüzden ben diğer anneler gibi, evden çıkarken çocuğum arkamdan ağlıyor stresi yaşamıyorum.

Tibet bu duruma gelmeden öncesinde de, yani benim onu belli saatlerde uyutabildiğim dönemlerde bile sabahları öyle erken uyandığı olmazdı pek. Uyandığı zamanlarda da değil arkamdan ağlamak, ben el sallamasını beklerken, suratıma kapıyı yediğim çok olmuştur. Anneliğin bencil yönü bu duruma çok fazla üzülürdü tabii ama makul yönü “daha ne istiyorsun, çocuğum arkamdan ağlıyor diye üzülmeyeceksin işte, fena mı?” derdi.

Tibet büyüdükçe, uyku konusunda hala bir düzelme yaşamadıysa da, ben çıkmadan uyandığı zamanlarda durum artık eskisi gibi olmamaya başladı.

-    Anneee, gitmeeee! Gel benimle uyu ama bak uyuyamiyom beenn!!! :(
-    Anane, sen git işe, annem gitmesiiin :(
-    Annee, beni babama götüyüy müsün? (ne demek!)
-    Anne, bana süt yapay misin? (tabii, tabii!)
-    Anneee, ben seni çok seviyoyum, biliyoy musun? (bilmez miyim canııımmm!)
-    Anne, işe gitme, patyon kisay! (ah be bitanem, asıl gitmezsem kızar.)

v.b.......

Gönül isterdi ki en azından çocuğumun ilk iki yılında yanında ben olayım. Sırf bu yüzden ne yalan söyleyeyim, çocuğunu kendi büyüten anneleri kıskanıyorum :) Zamanla alışmış olsam da, çocuğumu geride bırakmış olduğum düşüncesi canımı acıtıyor. Telefonda “İşini bitiidin mi?” diye sorduğunda, annem “Bu sabah senin için mızmızlandı.” dediğinde kalbim sızlıyor.

Neyseki, çocuğumu emanet ettiğim kişi annem de gönlüm rahat. En azından bu konuda şanslı azınlıktan biriyim internetten takip ettiğim kadarıyla. Annemle çatışmalar yaşasakta onun oğluma çok iyi bakacağını biliyorum. Bu yüzden ona minnet borçluyum.

“Teşekkür ederim annecim. Sen olmasan ben ne yapardım?!”