15 Nisan 2010 Perşembe

Kızımın en sevdiği oyun diye başlayacak olursam liste uzar gider. Çünkü oyuncaklara pek ilgisi yok. Hediye gelen bebeklerle oynamayan bir kız çocuğu benimkisı. Küp dizmece, halkadan geçirmece, yeşil mercimeklerle oynadığı kaptan kaba aktarmaca ve sulu boya veya parmak boyaları uğraşmak onu en çok oyalayan, dudağını büzüstürüp dakikalarca dikkatini dağıtmayan oyunlar.

Yeşil mercimeklerle haşır neşir olma zamanımız kızımın mutfak çekmecelerime dadanmasıyla ilk defa dokuz buçuk aylıkken başladı. Ne olduğunu anlamadı bir süre. Şürekli ağzına götürdü. Ama bu arada iki parmağıyla cımbız hareketini yapmayı öğrendi biz farkında olmadan. Oyun grubundaki öğretmeninden aferin aldık. Ondan sonraysa ne zaman ben yemek yaparken o çekmecemi açsa ilk çıkardığı şey Yeşil Mercimek kavonozu oldu. Şimdilerde önce mutfak örtüsünü taşıyor odasına, ardından mercimek kavonozu ve diğerleri. Banaysa kapağını açmak kalıyor, tabii birde dikkat etmek, ne olur ne olmaz ağzına alıp nefes borusuna kaçırmasın mercimekleri diye.
Boyamak kızım için ayrı bir eğlence, eğlenceden daha çok uğraş mı demeli? Kuru boyalardan çok eline gelen, değen boyaları seviyor. Minik picassom diye seviyorum resim yaparken, öyle ciddileşiyor ki ne yaparsam yapayım dikkatini dağıtmadan devam ediyor. Zaman zaman yine aynı ciddiyetle bizim elimizi kolumuzu boyuyor.

Tabi tüm bunları muhakkak ücümüz beraber yapıyoruz nedense. Biri eksik olunca olmuyor. İstemiyor miniğim. Belkide bizi oyun arkadaşları olarak gördügündendir kimbilir?