DÜŞ YAKAMDAN VİCDAN

30 Nisan 2010 Cuma

DÜŞ YAKAMDAN VİCDAN

Başıma gelmeden anlayamadım, ta ki o gün gelene kadar. Allah’ım ne kadar zor insanın evladından ayrılması. Bir tarafta işe gitmesi için tartışılmaz zorunluluklarla baş etmeye çalışırken, diğer tarafta o minicik yavruyu bırakmak.


Kızımdan ayrıldığımda tam 3 aylıktı aslında, raporumu uzatma ihtimalim vardı ama ondan kopmak zor olacaktı, elbet ayrılacaktım çünkü çalışan bir anneydim ve iş başı ziller çaldı.


Bir bakıma şanslıydım aslında; yabancı birine emanet etmemiştim kızımı, nede olsa babaannesi idi ama bugün düşündüğümde anlıyorumki kime teslim edersen et içindeki endişeler hep aynı.


İlk günüm geçmek bilmedi benim için oysa ki mesai saatlerim ne kadarda güzeldi, sabah 9 akşam 5, öğlen 12.00 ve 13.30 öğlen molam ve ben 1 yaşına kadar her öğlen hiç bıkmadan koşturdum eve. Gözyaşım hiç dinmedi, duygu ve hislerimi tam anlamı ile anlayan olmadı bekli de.


Çalışmak evladından ayrılmak ve biraz rahatsızsa onu bırakıp işe gitmek. Bir çoğumuz bunu yaşadık ve yaşıyoruz, onlarla vakit geçirememekten şikâyet ediyoruz. İstediğimiz gibi yemek yedirememek, uyutamamak.

Kızım 21 aylık ve ben işe gelirken uyuyor olur genelde zaten uyanarak beni işe gönderdiği günlerde o gün geçmiyor. Ayrılmak o kadar zor ki "ditme, ditme anne" boynuna sarılmış evlat. O gün kızım mutlaka problem çıkarıyor, mutlaka ağlıyor.


Ne kadar düşünsek, ne kadar hesaplaşsak da, bence bu vicdanın sesi bizim için hiç ama hiç susmayacak. Her sabah o kapıyı kapattığımda 2 damla gözyaşım akacak, gün içinde telefonda sesini duyduğumda yüreğimin ortasına bir yumruk oturacak, boğazım düğümlenecek. Burnumun direği sızlayacak çantamdan ona ait mendil, toka, yâ da çorabı çıkarıp içime çekip "evladım "deyip koklaya cam.


Kızımla tüm günümü geçiremesem de günün kalan saatlerinde ona ayırabileceğim zamanın en verimli geçirmek, mutlu olmak için elimden geleni yapıyorum. Belki bugün anlamaz beni suçlar, beni bırakıyor gidiyor der ama ileride bir gün mutlaka beni anlayacaktır kızım.

Vicdanım! Beni rahat bırak, düş yakamdan, ben çalışan anneyim, işe de giderim, evladıma da bakarım.Bana gel git ler yaşatma.