Anneliğin İlk Ayından Şaşkın Durumlar

15 Mart 2010 Pazartesi

Anneliğin İlk Ayından Şaşkın Durumlar

Yeni anne her gün bir şeye şaşırır. Bir gün doktora gider, "Senin sütün az, doymuyor çocuk" der doktor. Şaşırır. Başka bir gün sütünü sağar pompayla. Bir bakar ki sütü çok aslında. Ama diğer gün, fazla pompalamaktan tahriş olmuş göğüslerle emziremeyince hoooooop başa döner hikaye: Mama takviyesi. Bebek, mamayı yer ve doyar ama annesine doyamayınca yine emzirme macerası başlar.

Sabah 7.30 emzirme. 9.00 yine emzirme. 11.00 emzirme ve mama. 14.00 emzirme ve mama. 17.00 emzirme ve mama. 20.00 emzirme. 22.00 emzirme. 23.00 mama...

Alt değiştirme, mama suyunu ısıtma, mama yedir, biberonu yıka, su kaynat, kaynamış suya koy biberonu, kirli bezi bıraktığın yeri bul, çöpe at, elini yıka, gazı var galiba, gazını çıkar, kendine çay koy, o uyuyunca içersin, gazı çıkmaz ama yine acıktığını anlayınca emzir, emzirme 25 dk sürdü. Şimdi çayını nereye bıraktığını bulmaya çalış. Ağladı. Sırtına kadar çiş yapmış. Bütün kıyafetlerini değiştir. Yatır. Annen "Hadi bugün yıkamıycak mıyız?" diyor. Suyu ısıt. Banyo malzemelerini topla getir. Ek radyatörü çalıştır, oda ısınsın. Yeni giyeceği kıyafetleri hazırla. Bütün kıyafetleri tekrar çıkar. Yıkandı, kurulandı. Ama yine acıktı. Emzir ki uyusun rahatça. Emzirdin ama doymadı. Mama suyu ısıt, biberona koy, ölç, besle. Gazını çıkar. Altı kirlenmiş yine. Altını değiştir. Sen de acıktın, yemeği ısıt, ye. Bir yerlerde bir çayın vardı senin ama nerede? Boşver artık. Uyu uyu uyu... Onunla beraber sen de uyu...

Ev kadınlarına ve tüm annelere büyük ödüller ve sürpriz hediyeler verilmeli! Yok ben anne oldum, bana verilsin diye demiyorum, gerçekten bana verilmese de tüm annelere verilsin. Önceden bebek bezleri kazanlarda kaynatılırmış filan. O annelere ne yapmalı bilmiyorum. Allah iki dünya saaddeti versin. Biz evde 2+1 kişiyiz ve yetmediğimizi hissediyorum. Bir de ben "İlle de herşeyi ben yapıcam" diyen biri değilim oysa. Şımarık mıyım neyim? Niye böyle oluyor? Bir de, ne olursa olsun evime yapışmışım, başka yerde olmayı asla tercih etmezdim. Geçenlerde bir arkadaşım diyordu ki "okuldaki çocuklarla uğraşmak kolay da, evde kendi çocuğunda uğraşmak zor geliyor". Okuldaki çocukları almayayım şimdilik. Evim güzel. Yalnızca şaşırıyorum. İnsan bu kadar yorulur ama bu kadar da memnun olur mu? Şimdi bana deseler, sen bu çocuk işini bırak, bak sana şöyle bişey verelim, hayatta kabul etmem. Nasıl bir şey bu? Ana yüreği dedikleri bu olsa gerek:)

Not: Bu yazıyı anneliğimin ilk ayında yazmışım. Bugünlerde hayatımız biraz daha düzenli tertipli olduğu için çılgın bir hızla geçen o günleri anmanın daha eğlenceli olacağını düşündüm.