Kalabalık yalnızlık...

19 Şubat 2010 Cuma

Kalabalık yalnızlık...

Annem,babam,ağbim ve ben...Kalabalık bir aile değildik.Akrabalarımız var elbet;ama böyle her şeyi birarada yapan,uzun uzun sofralarda sabahlara kadar oturulan,bol kuzenli bir aile ortamı değildi bizimkisi.Benim hatırladığım herkes kendi kabuğundaydı da bayramlarda anneannemde toplandıkça görüşürdük en çok.O yüzden özlemini çekmişimdir hep kalabalık ailelelerin.Çocukken apartmanımızda oturan ve çok kalabalık yaşayan,misafirleri eksik olmayan komşularımızın yer sofrasının kenarına kıvrılıp aynı tabaktan yedikleri bulgur pilavının tadını yıllarca unutmamam bu özlemin sebebi olabilir.

Ne kadar seviyorum da desem kalabalıkları,insan nasıl yaşıyorsa ona alışıyor.O kalabalığın için de mutsuz olduğumu,iyi hissetmediğimi düşündüğüm her an kaçabilirim ordan.Kendi alanıma girilmesine izin vermem,başkalarının evlerinde ne yaptıkları sorusu aklıma bile gelmez,bilgisayarıma dokunulmasından hoşlanmam,hadi uyu artık diyen bir sese sinir olabilirim,kitabımı hep bıraktığım yerde bulayım isterim.Anne olduktan sonra daha iyi anlıyorum ki;bunlar yalnız büyümenin bende bıraktıkları.Evet ağbim vardı;ama her çocuk bir değil işte.Farklıydık biz de.Ortak yanlarımız öyle azdı ki birbirimizi çok sevdiğimizi bilirdik;ama ortak bir payda da buluşamazdık bir türlü.

Şimdi ;kızımı iki gün görmeseler aylarca görmemiş gibi koşarak gelen anneannesi,dedesi ve dayısı olduğu için çok şanslı olduğunu düşünüyorum.Her ihtiyacım olduğunda yanımdalar.Kızımın oyun arkadaşılar,onunla olmak,onu gezdirmek,yedirmek,içirmek tek mutluluk kaynakları.Benim sabrımın taştığı herhangi bir şeye onlar son derece sakin yaklaşabiliyorlar.Günlerce içinden çıkamadığım bir durumun tecrübeyle hallolabileceğini kanıtlıyorlar.Irmak ise bu sevgiyi tam olarak almış ve karşılığını verme ihtiyacı hissediyor sanırım.Onları özlüyor,hep birlikte olmak istiyor.Yalnızlığa tahammülü yok.

Bu anneanneli dedeli hayatın dezavantajları da sanırım yine anne üstünde yaşanıyor.Çocuk hayatından son derece memnunken bile bizim kafalarda soru işaretleri.
Uyumadan önce oynamaması gerekmiyormuydu,nerde alıştı bu çocuk buna?
Çikolataya gokaaa diyip ağlıyor,e ben hiç vermedim ki??
İstediği olmayınca niye bu kadar sinirli,her istediğini yapmadım ki ben????????vs.....

Kalabalık ortamda çocuk büyütmenin kolaylığını yadsıyamam.Çocuğunun ve kendi alanının sınırlarına müdahale edilmediği sürece sorun yok.Çocuk yetiştirmede kolay olmayan her şey gibi bu da zor.Denge dedikleri böyle bir şey olsa gerek.