18 Şubat 2010 Perşembe
GENİŞ MUTLULUK
İlk gençliğimin hayaliydi kalabalık aile. Ben, eşim, çocuklarımız, anneler, babalar, kardeşler.. Mutfakta devamlı tıngırdayan bir tencere ve çaydanlık, iplerde sıra sıra asılı çamaşırlar, fonda radyonun sesi, odalarda cıvıldaşan çocuklar.. Aslında bu hayal tablom kendi anne ve babamın cocukluğu; ben yalnızca üzerine kendi ailemi birkaç çocuk daha ekleyerek sıkıştırdım. Annem hep anlattı bize o eski köşklerde geçen kalabalık çocukluğunu. Aynı ev içinde büyüklerle birlikte yaşanırmış. Kalanlar, aynı mahalledeki yakın evlerde. Babam desem aynı durum onlarda da varmış. Kardeşlerin paylaşımları, sırları, kıskınçlıkları ve de kavgaları. Kısa süreli küslükler, hemen ardından gelen barışmalar. Öyle görmüşler. Aile hep birarada durmalı, hep birbirine destek olmalı.
Ucuna şahit oldum bu geniş mutluluğun. Daha kuzenlerin, yeğenlerin, torunların hepsi evlenmemişlerdi. Aile bireyleri yeni yeni kendi evlerine taşınmaya başlamışlardı. Bununla birlikte rutin ziyaretler ve yardımlaşmalar bitmemişti. Büyüdükçe kayıplar olmaya başladı. Kendi yuvalarına uçmaya başladı çocuklar. O geniş aileler kendi içinde bölünmeye başladı. Okulunu bitiren kendi evine çıktı. Ben de kendi ailemle şehir şehir geziyordum ama yaz tatilleri demek birliktelik demekti. Bir heyecan, sevgi, şamata, özlem yumağı; sımsıcaktı karşılamalar.
Artık yaz tatilleri bile biraraya getiremiyor aileleri. Herkes çekirdek ailesiyle, kendi evinde, kendi derdinde, kendi mutluluğunu yaşıyor. Telefon ve görüntülü konuşmalar aldı yerini. Bana göre daha daha içe kapanık bir yaşam. Coşkusu, paylaşımı, hüznü sınırlar içinde. Herkesin kendi odası var artık içinde kendi yalnızlığını, sevincini paylaştığı.
Çocukların bu büyük ve kalabalık coşkuyu mutlaka tatması gerektiğini düşünüyorum. Benim Alpi' m de benim gibi büyüyor. Yalnızca yaz tatillerini beklemiyoruz. Her aklımıza estiğinde, her özledim dediğinde buluşturuyoruz onları. en de öyle gördüm; aile birarada durmalı, birbirine destek olmalı.
0 yorum:
Yorum Gönder