benim kocaman yürekli ailem

17 Şubat 2010 Çarşamba

benim kocaman yürekli ailem

Ben, çok kalabalık olmasa da yüreği kocaman olan bir ailede büyüdüm.
Ne zaman çocukluğuma dönüp baksam dedem gelir aklıma. Oydu sevmeyi ve paylaşmayı öğreten ailedeki herkese. Bir insanın gönlü ne kadar bereketli olursa sofrası da o kadar bereketli olur diyen de oydu.
Dayım, teyzem, anneannem, dedem, annem, babam, kardeşlerim, kuzenlerim...
Saygıyı, sevgiyi, kabulu, özlemi, gelenekleri, sahip çıkmayı, ait olmayı, aile olmanın ne demek olduğunu onlar öğretti bana.
Birlikte ağlar, birlikte güler benim ailem.
Ufacık bir şey, herkesin mutluluğu olur. Birinin başı dardaysa, koşar herkes yardıma.
Kimsenin boğazından geçmez bir parça yemek diğerleriyle paylaşmadıkça.
Hepimiz biliriz birbirimize sırtımızı yaslayabileceğimizi.
Artık dedem yok, ama hala her şey aynı.
Ve şimdi ailemizde yeni bir nesil büyüyor.
Benim kızım ve onun kuzenleri...
Şimdi ben de kızıma aynı şeyleri öğretmek istiyorum. İstiyorum ki o da, ait olma duygusunun mutluluğuyla büyüsün. Bilsin ki başı dara düştüğünde yardımına koşacak bir sürü insan var. Bayramların tadını çıkarsın... Kendinden küçüklere ablalık yapsın.
Şu gittikçe yalnızlaşan, bencilleşen dünyaya inat birbirine sımsıkı kenetlenen ailesiyle yaşasın...