Ben'ce

5 Şubat 2010 Cuma

Ben'ce

Sevgili çirkin ördek yavrusu,

Annen, baban, büyük kardeşlerin senden utanıyorlardı. Sen basbayağı çirkindin. Onlar ise oldukça güzeldiler. Bir ördek senin kadar çirkin olmamalıydı. Görünüşün dışlanman ve utanca sebep olman için yeterli bir sebepti, yalnız kaldın. Potansiyelini, kuğuluğunu fark etmen için diğer kuğuları görecek kadar büyümen, kuğuların uçuşunu yakalayacak kadar beklemen gerekti. Sen ördek değildin ki, onlara ait olamazdın zaten. Çirkinlik olarak görülen farklılığındı sadece.

Çirkinse benim olamaz diyordu anne ördek, bu çocuk benim olamaz. Neden? Neden kendi yavrumuz bize en en en olarak gözükür. İnsanın kendi egosuna olan hayranlığından mı? Öyle olsa gerek.

En başarılı, en zeki, en en en… ego bunu istiyor herhalde. En güzel çocuk benimki mi? Hiç sanmıyorum. En zeki peki? 6,5 milyar insanın yaşadığı bir dünya için fazla iddialı bir söylem… Kötü cadı kompleksi mi peki? Ayna ayna! Söyle bana! Benim çocuğumdan daha en bir çocuk var mı dünyada!!! Ayna ortasından çatlarsa şaşma.

Çocuk kendimize ait olmasın istediğimiz, her anına ayrı emek gösterdiğimiz bir eser. Her eser sahibi kendi eserinin mükemmel olmasını ister. Emeğinin karşılığını önce kendisi över, yüceltir. Aşırılığa kaçılmadığı sürece motivasyon için çok önemlidir kişinin kendi eserini beğenmesi. Bir sonraki adımın ön hazırlığı gibidir.

İnsan bencildir. Aksini iddia eden var mı? İnsanın insan olabilmesi için ‘ben’iyle uğraşması, onu eğitmesi, yola getirmesi gerekir. ‘Ben’ yola gelirse kişi iç bütünlüğünü sağlar, ben diyeyim Nirvana’sına, siz deyin saf aşka ulaşır. O zaman bütün evrene aynı gözle bakabilir, kendi eseriyle diğer eserlerin arasında fark olmadığını, aslında herşeyin bir şey olduğunu kavrayabilir. ‘Ben’ yola gelmediyse kendi eserini alıp en başa koymak isteyecektir. Doğasının gerektirdiği şey budur. Kendini en başta, en önde, en güzel, en gözde görmek istemesi kadar normal bir şey yoktur.

Benim çocuğum bana bu yüzden dünyanın en güzel çocuğu gibi gözükür. Bir cümle söylerse o cümleyi o yaşta kuran başka çocuk yoktur. Dehası o kadar büyüktür yani. Aşktan değil bu benlik sevdasından gözde büyütme hadisesi olabilir. Bende yok mu? Tabii ki var. Sonuçta herkes gibi ben de hala yolcuyum. Yolculuğun ileriki duraklarında hırslardan arınıp safça bakmayı başaracım bebeğime. O zaman onu her haliyle kabullenip tanıyacağım.

İşte o zaman, çirkin olduğu için sakladığım taraflarının belki de en güzel yanları olduğunu anlayabilirim belki. Kuğu olabilmesi için yolundan çekilmeli.

-K.i.s.d-