Aslinda cok zekidir benim cocugum teyzesi .

2 Şubat 2010 Salı

Aslinda cok zekidir benim cocugum teyzesi .

Benim cok sik duydugum bir cümledir bu aslinda..

Ben ne annemin ne de babamin benimle veya kardesimle ilgili " bizim cocuk söyle iyidir su konuda" dedigini hic duymadim, evet itiraf ediyorum cocuklarini öven diger anne babalari ise cok kiskandim..

O övülen cocuklardan daha iyiydi karnem, takdirim eksik olmazdi karnemde, resimlerimde güzeldi, hem folklora gidiyordum hem mandolin caliyordum.. Ama bunlarin hic biri annem veya babamin yönlendirmesiyle yaptigim faaliyetler degildi.. Kardesim desen aynisi.. Biz sectik yapmak istediklerimizi, babamsa onayladi, kurslarina gönderdi.. Ama dedim ya biz kardesimle babamlarin gözünde kargayken kuzgun hic ol(a)madik ...
Peki kötü mü oldu? Hayir.. cocugunu öven o gelecek vaadeden cocuklar simdi birer yetiskin oldular , kimisi istemedigi bir bölümü kazandi ve isteksiz calisiyor, bir kismi hala arayista.. Ayaginin üzerine basamayip hala anne baba destegiyle yasayanlarda cabasi. Bu sekilde olmalarindan eskiden o cocugu gereksiz yere pohpohlayan anneleri sebep benim gözümde.

Oyun grubumuzda sürekli kendini kanitlamaya calisan annelerin cocuklariyla ilgili üstün basarilarini!! ( bir yasindaki bir bebegin nasil bir basarisi olsugunu sormayin) dinlemekten artik cok sik konusmalarina katilmaz oldum.. Cünkü biliyorum ki " benim cocugum her seyi yapar" mantigi pekte saglikli degil.. Cevremden edindigim tecrübelerle sabittir bu.. Bu hem cocugun ilerdeki basarisini basarisizliga cevirebilecek cok tehlikeli bir durum.. Cok sikca duydugum bir savunma sözüdür " Aslinda zekidir benim cocugum ama birseyle ilgilenirken cok cabuk sikiliyor" Kisacasi tembel.. Ama bunu kabullenen anne cok az nedense... Her anneye cocugu sahin görünür, aslandir her evlat. Olmalidirda annelerinin gözünde , ancak abartilan seylerde az degil.. Daha ufacik cocuklarin üzerine giydirilmeye calisilan zoraki önlükler var günümüzde, bunu sirtlayip yapabilen cocuk sayisi öyle az ki.

Kizimi ultrasonda ilk gördügümde doktorun yaninda "aaa kocaman bir burnu varmis" dedigimde sevgilimin yüz ifadesini tahmin bile edemezsiniz.. Doktordan cikinca ilk tepkisi, benim kizim cok güzel bir daha duymayayim böyle seyleri seklinde oldu.. Dogduktan sonra da ayni seyleri yasadik, yeni yeni degisiyor bazi seyler, eski resimlerine bakinca daha iyi anliyor ne demek istedigimi sevgili esim..

Benim kizim dogudugunda cirkindi evet, olsun benim cirkinimdi o.
Oyuncaklarla oynamadi, ilgilenmedi hic, kac cesit oyuncak aldim denedim.
Oyun grubunda oynanan oyunlardan cok el isine yatkin bir cocuk.
Cok fazla cocukla irtibata girmeyen bir bebek o.
Cesurdan ziyade temkinli, güvenmedikce aklina uymadikca ne yüksege cikiyor ne kaydiraktan kayiyor, kimisi korkak diyor, olsun desin..

Biz büyükler icin yaslandikca nasil her yasin baska bir olgunlugu var deniyorsa, benim kiziminda ögrenecegi yapacagi seyler onun kendi zamaniyla ilgili.. Doktorunun fizik tedavi gerekebilir diyerek direk yürümesinde sorun yasayacagini belirtmesine ragmen yasini yürümeyle karsilayan bir bebek o..
Annesinin zormalasiyla degil kendi istegiyle olsun hersey, istemiyorsa olmasin.


Biz bu kadar mükemmelmiydik? Peki ya annelerimiz? O halde bizde cocuklarimizdan bunu beklememeli ve cocukluklarini doyasiya yasamalari icin onlari kendi haline birakmaliyiz ..

Ne dersiniz?