Ayşe Gelince...

21 Aralık 2009 Pazartesi

Ayşe Gelince...

Eve bir bebek geldiğinde değişti hayat.

Alışkanlıklarım... Sabahlara kadar oturmalar mazide kaldı mesela. Şimdi zamanında yatmalıyım ki, sabah küçük kızın enerjisiyle başa çıkabilecek bir zindelikte uyanayım. Sonra rollerim... "Ben" dediğim tüm rollerim silikleşti, bulanıklaştı. Olmasalar da olurmuş sanki. Mazide bıraktığım yanlarım oldu. Büyük konuşan yanlarımı, kınayıcı yanlarımı bıraktım mazide. Suçlu hissetmeden yaşamak ve suçlu olsam bile kendimi savunabilme becerisi mazide kaldı. Ayşe kakasını yapamayınca bile suçlu ben olabilirim:)

Bu arada nesneler ve diğer insanlar da farklı roller edindi ve değişti. Bizim eve baktığımda gördüklerim:

Makyaj silme pamuğunun yalnızca makyaj silme pamuğu olduğu zamanlar mazide kaldı. Artık o, kızımın ağzının kenarında kalan sütü silen pamuk.

Rüzgar çanları artık süs değil, kızımın gülücük müziği.

Mp3 player'ım yalnızca benim yol ve yürüyüş arkadaşım değil, kızımın müzik kutusu.

Kocam, yalnızca kocam değil, artık o bir "kız babası".

"Yüksek yüksek tepelere ev kurmasınlar" yalnızca aptal bir kına gecesi türküsü değil, babasının şimdiden ninni diye gayri ihtiyari söyleyip durduğu bir korku filmi müziği.

Memeler meme değil süt çeşmesi.

Eller el değil, "uzaktan uçup gelen küçük kuşlar."

Televizyon, yalnızca dizi izlediğimiz şey değil, bebek zihni düşmanı.

Arabalar, bizi taşıyan araçlar değil, kolik tedavisinde kullanılan bir tür makine.

Kuru fasulye, pilavın kankası değil, gaz deposu.

Çalışma odasındaki ofis koltuğu, yalnızca bir koltuk değil, kızımı döndürme mekanizması.

Konserve kutuları, küçük kavanozlar ve bir sürü küçük şey artık çöp değil, kızımın potansiyel oyuncakları. (Bundan ne yapılabilir?)

Ve ben artık yalnızca "ben" değil, "Ayşe'nin annesi"yim.

---Anne Cafe (Hilal)---