Cambaz..

17 Aralık 2010 Cuma

Cambaz..

Anne olduğu zaman insanın depresyona girme lüksü bile yokmuş, onu anladım ben.
İlk büyük üzüntümde -depresyon kıvamında bile değildi- sütüm saatler içinde gitti ve gelmedi.
Benim döktüğüm gözyaşları yüzünden oğlum -daha çok ama çok minikken- en temel ihtiyacından mahrum kaldı; ki her sağlıklı bebekten daha çok ihtiyacı olmasına rağmen.
Ben o anda anladım ki; çocuğumun hayrı için doya doya ağlamaya bile hakkım yok benim artık.
Onu bazı şeylerden mahrum etmemek için üzülmek bir lüks oldu artık.

Annelik sürekli bir delilik haliyken en zoru belki de; annenin aklı sağlığını önceki gibi koruyabilmesi.
Hiç 15 dk sürecek bir makyajın ya da yarım saat sürecek bir manikürün insanın ruhunu bu kadar doyurabileceğini tahmin etmezdim.
Evet anneyiz ama kadınız da hala biz.
Karı-kocayız da hala biz, sevgiliyiz de hala.
"Hiçbirşey eskisi gibi olmayacak" diye düşünmek yerine "herşey artık daha farklı ve daha renkli olacak" diye düşünmeli belki de.

Depresyonun en büyük düşmanı gene kişinin kendisidir sanırım.
Kimse kimseyi, kişinin kendi kendisini doldurduğu kadar dolduramaz.
Eğer ki bu; ip üstünde cambazlık yapmaksa..
Düşmemeye mecburuz..