evdeyiz bekleriz

16 Temmuz 2010 Cuma

evdeyiz bekleriz

23 temmuz 2006 yılı eşimle birbirimize evet dediğimiz güne yakınlarımızı davet etmek için hazırladığımız davetiyede hissettiklerimizi şöyle yazmıştık;



sevmeyi ve sevilmeyi öğrendiğim
biricik sevgilime
                                       damla


dünyayı gözlerinde gördüğüme
                                         ufuk

Sevmek, sevilmek başka bir anlam kazandı şimdi, dünyayı aşkımızın sureti olan bebeğimizin gözlerinde görüyoruz artık.

Sevincimiz, mutluluğumuz, üzüntümüz, endişemiz, iç rahatlığımız, kalp ağrımız, coşkumuz, sıkıntımız hepsi onun üzerinden hissediliyor artık.

Evde ayakları uzatmış televizyonun basmakalıp dünyasında uyuşmuşken sinemaya mı gitsek deyip 10 dakika içinde kapıda olan biz,

tatilimiz geldi bir yerlere kaçalım deyip 2-3 saatte hazırlanıp yola koyulan biz,

hafta sonu gittiğimiz arkadaşlarımızın burada kalın yarın kahvaltı yaparız teklifine düşünecek bir şey olmadığı için 'pek tabii' diyen biz,

telefondaki 'Taksim'deyiz atlayın' sesine İstanbul'un neresinde olursak olalım hatta İzmit'te bile olsak atlayan biz,

yemek yediği restoranları seçerken yeni bir tat ve mekan keşfetme kaygısı dışında bir kaygısı olmayan biz,

sabahları horul horul uyuyan,

geceleri deliksiz uykunun tadını çıkaran biz

şimdi evde akşam yemeğimizi birlikte yersek şanslı hisseder,

bir cafe veya restoranda sırayla yiyip içer,

tüm mekan seçimlerini başka bir gözle yapar olduk,

değil birlikte sinemaya gitmek, evde televizyondaki bir filmi bile baştan sona izleyemez,

nöbetleşe sinemaya gidip birbirine iştahla izlediği filmi anlatır olduk,

birimiz yüzerken diğeri izler,

birimiz ayaktayken diğeri uyur oldu,

Telefondaki 'evdeyiz bekleriz' sesi olduk,

tatile gitmeden günler önce plan yapar olduk.

daha önceleri konuşarak bitiremediğimiz konuların hepsi gitti, tek başbaşa kalma fırsatı bulduğumuz uyuduğu kısa aralıklarda da yine onun hakkında konuştuğumuzu farkeder olduk,

aşkım, sevgilim, kuşum, böceğimdik, şimdi annesi babası olduk,

aile olduk.

Çözüm mü? Çözüm yok bence. Zaten ihtiyaç da yok. Bu bizim yeni hayatımız. Memnunuz her şeyden. Evdeyiz bekleriz herkesi yürekten.