Asıl sınavınız kendinizle olsun

15 Haziran 2010 Salı

Asıl sınavınız kendinizle olsun

Aklımdan çıkmayan bir tarih: 10 Mayıs ve sınav kağıdının önünde neredeyse travmatize olmuş 10 yaşındaki halim. Kalemimin rengi, o gün giydiklerim bile aklımda. Anadolu Liseleri ve Kolej Giriş Sınavı başarısına odaklanan gölgelenmiş çocukluğum ve iki yıl boyunca dershane ve özel dersler yüzünden askıya alınan tüm eğlenceli çocukluk aktiviteleri. Nasıl bir baskı kurmuşsa bu sınav üzerimde, hala aklımdadır o dershane günleri. Sonra bir de üniversite sınavı var tabii. Daha bilinçli ama ağır sorumluluk altında ezilen ben ve aşırı stres nedenli kurdeşen teşhisiyle acilen hastahaneye kaldırılışım, üç hafta raporlu yattığım yatağımda kolumda kortizon serumuyla test çözmeye devam edişim... Başarı mı? Evet sınavlarda başarılı oldum, iyi okullarda okudum, iyi bir işe girdim...Ama istediğimin ne olduğunu kendime dürüstçe sormayı unuttum çok kere. Yarış amaç oldu, yarışan savaşçı.

Üstelik bana asıl mutluluğu tattıran bir minicik gülümseyiş, bir minicik elin yanağımda gezinişi oldu.

Bu sistemin bana tek öğrettiği ise başkalarıyla yarışmanın getirdiği kıyasıya rekabette ayakta kalmanın kuralları oldu.

Başkalarıyla yarışmak, en iyisini istediğini savunurken basit mutluluk anlarının ellerimizden kaçıp gittiğini farketmemek sözde başarının kısa dönemli bedeli. Ya uzun vadede ödediklerimiz ne olacak? Kendimize ne istediğimizi bile sormadan bir yarış atı hızıyla maddi zevklerin arkasından koşarken yaşadığımızı farketmediğimiz kişilik erozyonu?

Savaş ve ayakta kal. Çocuklarımıza öğretebileceğimiz evrimin bir adım ötesine geçmeli, değil mi?

Başkalarıyla yarışmak sorgulamadan başkalarının hedef koyduklarının aslında kendi isteğin olduğu yanılsamasını getiriyor beraberinde. Ne istediğimizi, kim olduğumuzu unuttuğumuz yerde.

Çocuklarıma kendileriyle yarışmalarını öğütlemek istiyorum bunun yerine. Nereden gelip nereye gittiklerinin farkına vararak, ne istediklerini kendilerine her an sormalarını istiyorum.

Hangi sınavlara girerlerse girsinler, hedefleri kendilerini aşmak olsun istiyorum. Başkalarının sınavlarını değil, kendi sınavlarını umursasınlar...Olur mu..?

Hangi ülkede yaşarlar, hangi sınavlara tabii tutulurlar bilemem. Ama dur demesini, bir adım geri çekilip nefes almayı unutmasınlar. Bazen mutluluğun o minicik anda gizlendiğini farkederek meydan okusunlar...Olur mu?

Asıl sınavınız kendinizle olsun çocuklarım, olur mu?