O gün...

6 Mayıs 2010 Perşembe

O gün...

Annemle yıllarca çatıştım.Çizdiğim yolu,hayata bakışımı,yapmak istediklerimi onaylamıyor diye çözümsüz bir mücadeleye girdim onunla.Hiç saygısızlık yapmadım;ama saatlerce tartıştım.Kabul ettirmeye çalıştım.Sen haklsın desin istedim.Baktım olmuyor ,bıraktım bu savaşı sürdürmeyi.Aramıza mesafeler koydum.Anneler gününü son derece soğuk,isteksiz kutladım.Bu özel günler bu düzenin yarattığı ticari kaygılardan ibarettir diye söylenip durdum her yıl.
2008'in 9 mayısında anneler gününe iki gün kala kızımla kucaklaştım.Ne yapacağımı bilemez,son derece amatör bir sıfatla hastane odasında bakakaldım o minicik bedene.Okuduğum onca kitap,girip çıktığım internet isteleri,abone olduğum anne bebek dergileri...Hiç biri işe yaramıyordu.Aklımda öğrendiklerimden tek bir satır yoktu.Üstelik henüz bir kere emzirmeme rağmen göğüslerim paramparça olmuştu.İnanılmaz bir acıyla çığlık atarak emzirmeye çalışıyordum.Annem omuz verdi bana,başımı göğsüne yasladı,''merak etme hepsi geçecek ben yanındayım ''dedi.Ve hep,sadece o yanımda oldu.Göğüslerimden kanlar akarken ''elimi ısır'' dedi,''elim kanasın sorun değil,ne de olsa can benim canım''.Öyleydi.Can onun canıydı.Benim kızıma hissettiğim şeyleri o da bana hissediyordu.Onu anladığım gün o gündür.
Ve anneler gününü kızımın 2.yaş günüyle birlikte annemin elleriyle hazırladığı pastayla kutlayacak olmam hayatın ne güzel bir getirisidir ...
Tüm annelerin günü kutlu olsun,anneleri ve yavrularıyla birlikte...