11 Mayıs 2010 Salı
En Zor Günüm
Gebeliğin 29.haftasında hastanede yatarken 1 haftadır hiç harekettini hissetmediğim oğluma "hadi bir kıpırtı" yalvardığım an mı?
30. haftada acilen doğuma alınırken; doktorun ameliyathaneye verdiği " Acil bir doğum geliyor, bebeğin kalp atışları durdu" dediğini duymak mı?
Minnacık doğan oğluma cam duvarların arkasından bakmak mı?
Hiçbiri değilmiş..
Aslında bunlar yakmamış canımı, gıdıklamış geçmiş; tabir-i caizse.
Ne zaman ki bebeğimin kollarımda solunumu durdu, rengi mermer beyazı, dudakları, elleri mosmor oldu..
Ne zaman ki ben bu iş buraya kadarmış, bitti artık diye düşündüm.
Oymuş diyorum en zoru, işte o anmış..
Oğlum 38 günlük kuvöz macerasından çıkalı 2 hafta olmuştu daha. Şiddetli öksürük, şiddetli kusma ve çok halsizliği vardı.
Götürdüğümüz her doktor basit bir soğuk algınlığı diyordu. Meğerse küçücük ciğerleri belirti veremeyecek kadar küçük olduğu için anlayamamış kimse.
Ağır bronşitmiş ufaklık.
Ve o gece de yatarken yutkunamayıp kusmuğu geri kaçınca ellerimde canı gitti bir anda.
Nefes almıyor, hareket etmiyor ve her saniye daha da morarıyordu.
Sırtına vuruyordum, elimi gırtlağına sokuyordum, bacaklarından ters çevirip sallıyordum ama geri gelmiyordu.
Bıraktım sonunda yatağın üzerine çıkıp gittim odadan. Çöktüm koridorda olduğum yere.
O anda duydum hıkk diye bir ses. Nefes almaya çalışmaya başlamıştı.
Sonrası bulutlu hala..
Ambulansın sirenleriyle hastaneye gidiş, solunum cihanızına bağlanma..
Kuvöze geri konulma, o hastaneden tek başıma çıkacağımı düşünme..
O düşünceyle kesintisiz 24 saat ağlama, sütümü o odada bırakma..
11.günün sonunda kucağımda oğlumla o hastaneden çıkma..
Bıraktım o anları bulutlu kalsın diye; netleştirmek istemiyorum hala.
Hatırladığım kadarı yetiyor her dakika içimi dağlamaya, dahasına gerek yok.
Keşke hepsini unutabilsem, hiç hatırlamasam..
En zoru bu olsun diyorum; sadece "bebeğim gitti, kollarımda kaybettim onu" korkusu olsun en zoru.
Daha zorunu düşünmeye aklım bile izin vermiyor çünkü..
0 yorum:
Yorum Gönder