11 Şubat 2010 Perşembe
Umarım...
Yaşadığımız düzen,insanların uyguladığı adaletsiz,çarpık sistemler, kimilerinin sefası kimilerinin cefası, benim gözümde dünyayı yaşanmaz bir yer haline soktu bile.Artık çok az şeyden lezzet alıyorum.
12-16 yaşlar arasında, henüz sınav sınav üstüne binmemişken,çocukluğumu yaşadığım dönemlerde yani, tv filmlerinde gördüğüm yaşamlara özenirdim.Tipik Amerikan filmlerindendi işte, sonunda hep mutlu olunan,ailenin önemini,dostluğun gücünü anlatan filmler.O zamanlarda, verilen gizli mesajlardan,propagandalardan bahsedilmezdi.Silahlar yoktu o filmlerde,aşk vardı genelde,yaşama,sevgiliye,arkadaşa bağlılık vardı.Güzel verandalı evlerde,arka bahçelerinde yaptıkları barbekülere,hoş sohbetlerine özenirdim.
Hala hayalimde bahçeli bir evin mutfak camından oğluma seslenişim vardır.Bahçede cıvıldayan çocuklar, iyi niyetli komşular,mis gibi kek kokan evler...
0 yorum:
Yorum Gönder