Çıkardım Gözlüklerimi

12 Şubat 2010 Cuma

Çıkardım Gözlüklerimi

Anne olunca anladım bir çocuğun bakışında ki hüznün bu kadar derin olduğunu. Oysa ben anne olmadan önce bütün çocukların mutlu, bütün çocukların huzurlu, bütün çocukların sağlıklı olduğunu sanırdım. Meğer nasıl bir at gözlüğü taktığımı bilmezmişim. Analık ne zormuş meğer. Sadece Gazihan'ın anası değil bütün çocukların anası gibi hissediyorum kendimi. Artık televizyon da seyrettiğim, gazete de okuduğum acı haberler daha çok yüreğimi burkuyor, dayanamıyor gözyaşlarıma hakim olamıyorum.

Daha önce bilmezdim Çocuk Esirgeme Kurumu'nun yerini yurdunu. Meğer ne çok önünden geçer de görmezmişim.

Ne kadar çok at gözlüğüm varmış meğer. Şimdi hepsini birer birer çıkarıyor ve hayata çıplak gözle bakıyorum.

Teşekkür ederim annecim hayatı çıplak gözle görmemi sağladığın için.

Not: Yukarıda ki fotoğraf 2009 Eylül ayında ANFAD'ın (Antalya Fotoğrafçılar Derneği) düzenlediği gezi sırasında çektiğim bir fotoğraftır. Yukarıda ki çocuk ve arkadaşları okuyabilmek için, hayata tutunup insan olmak için, küçücük yaşta baba ocağından ayrı kalıyorlar. Çünkü köylerinde okul yok ve en yakın okul çok uzakta.

Onlar için okumak demek hafta içi ana babalarından ayrı kalmak demek.