5 Şubat 2010 Cuma
Benim kuzgunum...
En çok anneler ve kızları iyi anlaşırlar;ama en çok da anneler ve kızları çatışırlar.Ayrı düşülen fikirler ...Aynı şeyi düşünen ama hep nedense farklı yollardan anlatmayı seçen iki kişi.Ne onunla ne de onsuz gibi bir durum bu.Ya da sadece bizde mi böyle oldu ?Babam abime ve bana tapar derecesinde sevgisini belli ederken ,annem daha uzak durdu hep.Bizim için tabiiki iyi şeyler düşündü, hep hayatımızı kolaylaştırdı,bir sürü fedakarlıklarda bulundu.Ama bir gün olsun övmedi ,bravo demedi,benim çocuklarım diye başlayan cümleler kurmadı.Başarılarımızı destekledi;ama şımartmadı.Asla yalnız bırakmadı;ama hep yanıbaşımızda hissini de vermedi.
Gün geçtikçe,büyüdükçe,hele bir de anne olunca daha iyi anlıyorum ki hepimiz annelerimizin aynasıyız aslında.Zamanında ona kızdığım şeyleri kendi kızıma yaparken,söylerken bulabiliyorum kendimi.
Kızımı çok güzel buluyorum,kaşı gözü,ağzı burnu her yeri güzel geliyor.Akıllı buluyorum ,çabuk algıladığını düşünüyorum.Ne kadar da çabuk konuştu diyorum.Ama kıyaslamıyorum başka hiç bir çocukla.Bunu yapanlardan da uzak duruyorum.Her çocuğun ayrı bir insan olduğunu aklımdan çıkartmıyorum.Gördüğüm iyi taraflarını içimde tutmaya çalışıyorum,kimsenin gözüne sokmadan.Kusurlarını biliyorum.İyisiyle ,kötüsüyle seviyorum onu.Daha fazla ya da daha eksik olmadan.
Hepimizde,bütün anneler de var bu dürtü.Kaçınılmaz.Karşılıksız,beklentisiz ,her şeyin önünde sevdiğin bir varlığı en iyi,en güzel görmek de doğal aslında.Sınırları aşmadan...Hayat denge üzerine kurulu.O dengeyi kaçırmadan...Tıpkı annemin bize yaptığı gibi...
0 yorum:
Yorum Gönder