22 Şubat 2010 Pazartesi
Baba gözüyle
Bu hafta röportaj yapıyoruz. Benim söportaj yaptığım kişi: sevgilim, aşkım, kocam, çok uzun zamandır arkadaşım, dostum, birlikte hayaller kurduğum adam, gözümü kırpmadan her macereya elele atılacağım insan, iyi ki var olan, yol arkadaşım, inşallah beraber yaşlanacağım, derdimi dert bilen, beni mutlu etmek için uğraşan, hayatımızı güzelleştiren, her daim destek veee Ela'nın, bebeğimin babası.
Şimdi sorular ve cevaplar;
- Sevgiliydik, evlendik ne değişti?
Çok şey değişti. Hayata 180 derece farklı bakmaya başladım. Hayattan beklentilerim, dünya görüşüm, zevklerim bile değişti. Hepsi de iyi yönde değişti elbette.
-Evliydik, çocuğumuz oldu ne değişti?
Çocuk olduktan sonra ise artık sadece çekirdek aile değildik. Yeni bir canlının sorumluluğu da eklendi. Dünya görüşüm, vizyonum farklı bir noktaya kaydı. Daha önceki hedeflerimizde ciddi değişiklikler oldu. Mutluluk kavramı hedefken, artık her gün yaşanır oldu.
-Anne olduktan sonra değiştiğimi düşünüyor musun?
Evet! Bu durum kelimelerle anlatılacak gibi değil. Bir canlının tamamıyla sana bağımlı olması, seni de çok farklı biri yaptı. Güzel yönleri daha çok, negatif yönleri de var ama. Her babanın klasik hikayesi gibi, erkek milletinin bazı durumları anlayabilmesi imkansız. İlginin tamamen bebeğe kayması, aradaki bağ, tam olarak anlaşılabilecek birşey değil.
-Sence bebeğimiz olduktan sonra, gözüm hiç birşeyi görmez mi oldu?
Evet,ama bu bir süreç. Doğumdan itibaren ilginin tamamı bebeğe yöneldi. Bebek kendine geldikten, bir süre geçtikten sonra hayata geri döndün yavaş yavaş. Daha çok yeni olduğunu düşünürsek (sonuçta doğumdan bu yana sadece 4 ay geçti!), ilerde daha da kendine geleceğini, dünyaya döneceğini umuyorum:)
-Anneliğim konusunda ne düşünüyorsun?
10 numara! İyi bir anne olduğunu düşünüyorum. Anneliğin genel olarak bütün kadınları olumlu bir noktaya taşıdığını düşünüyorum. Bu fedakarlığı erkekler kolay kolay yapamaz. Kadınlar ise gözünü bile kırpmadan yapabiliyor. Bunu görebiliyorum.
-Genel olarak nasıl bir anneyim?
Pimpirikli, aşırıya kaçan bir anne değilsin. İdeale çok yakın bir annesin. Tamamiyle çocuğu dışında hiçbir şeyi görmeyen bir anne olmadın ilk günden beri. Benim beklentilerimden çok daha iyi bir anne oldun.
-Senin annen gibi bir anne olmamı ister misin?
Hiç bu şekilde düşünmedim. Öyle bir kadınla evlenmek isteyesedim, öyle bir kadın arardım!
-Beni sevgili olarak mı, anne olarak mı görmek daha güzel?
Henüz bu soruya yanıt verebilecek kadar yaşamadım bu süreci.
-Baba olmaktan korktuğun oldu mu?
Olmadı.
- Baba olduktan sonra ne düşündün?
Erkek ve kadın bu süreçte çok farklı düşünüyor bence. Kendimden, canımdan bir can olarak gördüm. Candan öte can gibi gördüm. Kendi bir parçanı karşında canlı görmek, insanı çok farklı bir noktaya götürüyor.
İlk kez hastane odasında üçümüz bir arada kaldığımızda bir aile olduğumuzu hissettim.
-Kızımızı ilk kucağına aldığında ne düşündün?
Dünyanın en güzel şeyi, en tatlı kokusu, en güzel ağlaması.
-Eskisi gibi olamamak seni sıkıyor mu?
Beni sıkıyor değil de , hala adaptasyon süreci yaşadığımı söyleyebilirim.
-Gelecek kaygısı yaşıyor musun?
Elbette. Bu hem duygusal hem fiziksel bir kaygı. Yani hem kızımız büyüdüğünde mutlu olacak mı, nasıl bir hayatı olacak, hem de kimlerle karşılacak, zorluklarla başedebilecek mi, dünya bu kadar kötü bir yerken ne yapacak gibi. Ancak şu an itibariyle gelecek kaygısını yoğun bir şekilde hissetmiyorum. O tür şeyleri henüz düşünmemeye ve anı yaşamaya, keyfini çıkarmaya çalışıyorum. Henüz çok minik!
- Bana yeterince yardmcı oluyor musun?
Elimden geldiği kadarıyla olduğumu düşünüyorum. (Burada araya girmeliyim; bana her anlamda müthiş yardımcı oluyor eşim. Hayatı bizim için kolaylaştırıyor, bizi mutlu ediyor, her an aynımızda, bana çok büyük bir destek. Kızımızın her şeyiyle son derece ilgili, sütünden, altının değiştirilmesine, yıkanmasından, uykusuna, gelişimine, oyunlarına kadar her şeyle birebir ilgileniyor. Hakkını teslim etmek, annelerin huzurunda gönülden teşekkür edip, kutlamak gerek:)
Hiç yok, çok şükür herşey bu şekilde gelişti.
0 yorum:
Yorum Gönder