Anne olunca anladım

14 Aralık 2009 Pazartesi

Anne olunca anladım

O güne kadar hiç bilmemişim,ne kadar sabırlı olabileceğimi.

Günler uzasa da 2 saatlik uykunun insana yetebileceğini.Yine de gözlerimi heyecanla açacağımı.

Kalbimin merhametten dolup taşacağını,vicdanımın sesinin bu kadar yükseleceğini bilemezdim.

Bir bebeğin ağlayışının mesaj kabul edileceğini,o uyurken nefesini dinleyip şükredebileceğimi bilmeme imkan yoktu.

Nefretimi,saçma sapan hırslarımı,kızgınlıklarımı,öfkemi eteklerimden dökeceğim gelir miydi aklıma.

İnsanların yüzüne, bir gün onların da bebek olduklarını düşünerek bakar mıydım?

Sevginin sınır tanımadığını bilirdim de,sınırları aşacağını düşünebilir miydim.İçimden sevinç çığlıkları atmak gelirken,masum bir öpücükle sessizce yanından ayrılacağımı?

Bu kadar toleransı başka kime gösterirdim.Başka kimin her istediğin yapmak için çabalar,hatta o istemeden tedarik yollarına giderdim.

Bunu anlamam için anne mi olmak gerekiyordu?

Hayır.

Ama benim anlamam işte tam bu noktaya tekamül eder.

Hastanede kurbanlık koyun gibi sezeryanımı beklerken, annem kalsın dedim bir tek yanımda.Oğlumu emzirirken ve gözlerinin içine bakarken yine annem vardı aklımda.Ben ona süt vermeseydim nasıl büyürdü oğlum.Minnacık elleri nereye uzanırdı,dilleri ne söyleyebilirdi,ayakları nereye giderdi.Kalırdı olduğu yerde,annesi yokken o öylece kalırdı.

Annem beni böyle büyüttü işte.Bir kere of demeden,her ihtiyacımı görerek.

Ama ben anne olmadan anlayamadım onu.Sevgisinin,şefkatinin büyüklüğünü sezemedim.

Şimdi hayatım anne olmadan önce ve sonra olarak ikiye bölünmüş durumda.Umutlarım,hayallerim hep oğlumun üzerine.

Fedakar,cefakar,merhametli anneler,duysun sesimizi tüm dünya!

Eğer bizim gözümüzden bakabilseydi herkes,anne olmadan da anlayabilseydi bazı şeyleri,o dünya cennet olmaz mıydı bize?

---Birben Özdemir---